morgen op reis

Finding Hopkirk...

Morgen ga ik op reis, naar Centraal Azie.
Heb zo'n vermoeden dat dat wel wat stof gaat opleveren, misschien zelfs voor dit blogje. Niet alleen omdat het Centraal Azie is en daar niet zo heel veel mensen die ik ken naar toe gaan, maar ook omdat ik met Daan en Wouter op reis ga. Met Wouter reisde ik in 2000 van Jakarta naar Amsterdam met bus trien, taxi en een enkel bootje, Daan haakte toen even in in Libanon. (nee dat ligt niet op de route, maar is de omweg waard). Die reis leverde leuke verhaaltjes op. We hebben sinds dien meerdere reizen gemaakt, steeds naar Het Oosten. Da's niet verwonderlijk, we kennen elkaar uit Het Oosten en Wouter woont er nu nog, in Singapore... Eigenlijk is dat helemaal niet noodzakelijk om naar het oosten te reizen; Gedrieen doen we al jaren het puberale spel wie in de meeste landen is geweest. We reizen ons suf om de lijst zo lang mogelijk te maken en in de komende dagen gaan we 4 landen toevoegen. We reizen dus steeds naar landen waar niemand van ons ooit was, en op een vreemde manier hebben we ook de neiging 'azie' erst af te vinken. e hebben ook een voorkeur voor misterieuze landen. Landen waar we niets van weten en ook niets te zoeken hebben. Maar 'iets te zoeken hebben' is een slechte norm. twee jaar geleden gingen we naar Mongolië en ook daar hadden we niets te zoeken, maar hadden we wel een geweldige tijd. Ondanks een chronisch gesprek met mensen die we tegenkwamen. Als ik nu terugdenk bestaat dat land uit een hand vol anekdotes, een paar erg goede gesprekken met Wouter, Daan en ook met Roelandt en Justus, die deze keer niet mee gaan en erg veel vergezichten. Er is daar echt heel erg veel omgeving. (Daan en ik reden een keer een stukje op een paard, richting bergen. halverwege gingen we terug... na een dag lang paardrijden waren we alleen' richting bergen' gegaan. geen sprake van dat we ook maar in de buurt van die bergen kwamen...)
Maar ik ging nu niet schrijven over wat er toen zo bijzonder was, maar wel over de lichte spanning dat ik morgen om 5.45 uur door Daar wordt opgehaald om naar Schiphol te gaan, een vlucht naar Istanbul te nemen, daar een dagje Bosporus te doen en dan 's avond door te vliegen naar Almati (wat vroeger Alma Ata heette). daar staat Wouter dan op het vliegveld (als de grote vogeld behulpzaam zijn en zich aan de afspraken houden) en heeft natuurlijk het hotel al gebeld dat we er echt aankomen en dat we nog wel een klein glas bier willen voordat we in slaap gaan vallen. (datzelfde hotel dat op nog niet een email reageerde en die de telefoon niet opnam.)
Reisstress is een topstress, die wil ik wel vaker voelen.
Maar in die reisstress bedacht ik mij dat ik een boek heb, een boek dat ik nu eindelijk wil lezen.
Ooit ben ik begonnen in dat boek dat ik van Deborah kreeg en waarvan zij vond dat niet alleen ik, maar eigenlijk iedereen op deze wereld het zou moeten lezen. Ooit begon ik er in en bedacht me dat het allemaal veel te abstract was en dat ik het wel eens zou lezen als ik in de buurt was van het gebied waar het speelt. Met ander woorden, ik vond het saai.
Nu ben ik op weg naar Centraal Azie en dacht zonder blikken of blozen The Great Game van Hopkirk uit de kast te trekken.
Afgelopen jaar ben ik verhuisd en ik heb de neiging om een beschuldigende vinger uit te steken naar mijn voormalige geliefde die mij nooit verteld heeft dat dat malle boek nog in de kast staat en dat dat niet bij haar collectie hoort... toch ben ik het voornamelijk zelf geweest die het niet meegenomen heeft, die ooit dacht dat ik toch nooit meer in Centraal Azie zou komen. Misschien staat het wel gewoon hier in de kast en denkt ik dat de rug rood is en ben ik de hele tijd naar het verkeerde ding aan het zoeken... zou het nog in een van de weinige dozen zitten? zou het bij de boeken zitten die ik naar het antiquariaat bracht?

Ik moet mijn koffer inpakken, maar dan doe ik niet omdat ik The Great Game wil vinden. Misschien is het tijd voor een radicale beslissing...

Zou dergelijke wereldliteratuur op Schiphol verkocht worden?
Istanbul dan misschien?
Maar in Almati zal toch wel een boekhandel zijn... die moeten het hebben.
Geen idee hoe die stad er uit ziet... dat staat in dat boek, dat boek dat ik niet kan vinden omdat het zich verstopt.

de macht van de onmacht

wind water en tijd


Met vriend J was ik aan het zeilen. dan zit je lang stil op een boot en kan je vragen stellen aan elkaar. Water, wind en tijd kunnen rustgevende elementen zijn. Je mag er lang over doen om een goede vraag te stellen en kan je lang doen om het goede antwoord te vinden. In Amsterdam wordt deze dagen gestaakt door vuilnisophalers en stratenschoonmakers. Dat doen ze nu in de periode van Koninginnedag en de 3 dagen dat de Giro d'Italia in de stad is. Ik vroeg J wat ie van de de stakende schoonmakers vindt. - "Vindt jij iets van de stakende stadsschoonmakers?" Ik wist mijn eigen antwoord al, maar wist nog niet hoe ik dat formuleren zou. Ik vond het ook een rechts antwoord en daar was ik huiverig voor.
J zei:-"Ik vind het wel mooi dat de wet er in voorziet dat mensen hun werk niet hoeven te doen. werken is een recht, maar dat recht niet uitoefenen is ook een recht."
Ik:- "ik vindt het vreemd als een stipheidsactie een vuilmaakactie wordt."
hij:-"Een arbeidscontract is een overeenkomst tussen een opdrachtgever en een opdrachtnemer. Daarin staat wat de beide partijen moeten doen. Als de ene iets nalaat dan mag de ander ook iets nalaten en als de ene vindt dat de ander iets nalaat, dan mag er ook al actie ondernomen worden."
Ik:-"het ondernemen van de actie bestaat er in dit geval uit dat er geen actie wordt ondernomen... of dat de actie die de stad neemt, zichzelf vervuilen, niet ingeperkt wordt."
Hij:-"het recht is een recht en voor dat recht is gevochten". Ik vond de mooie socialistische retoriek fraai, ook al ben ik het er niet mee eens: "Ik vind het allemaal een glijdende schaal en ik vind de stad ergerlijk als ie zo vies is,"zei ik. J zei: "de glijdende schaal is de macht van de rechter en de ergernis is de macht van de onmacht."

little drop of poison

kiluan bay

I like my town with a little drop of poison...


Vannacht teruggekomen van een shoot in Lampung, de zuidelijkste provincie van Sumatra. Volgens Indonesische standaard is daar ‘niets’. volgens mij is het er prachtig. Een baai, een super simpele lodge, bootjes, vriendelijke mensen van over heel Indonesië. (Lang leve de verplichte transmigratie) en veel tijd. Het kost een slordige 3 uur om de afstand van Kiluan bay naar Bandar Lampung af te leggen. het is dan ook 60 kilometer. Dat zegt iets over de conditie van de wegen in de regentijd.
Vandaag groggy en een beetje van de wereld. Zit in een appartement op de 15-de verdieping in Zuid Jakarta. Hier vandaan kan je door de smog de torens van het centrum wazig in de verte zien. Tussen hier en daar is een corridor van snelwegen, laagbouw, moskeeën en weggetjes. kampungs met arme mensen, secured living blocks met zwembaden. Alles structuurloos door elkaar heen gedrapeerd, zonder rechte wegen, zonder duidelijke oplossingen.
Ik kijk er naar en zie het als een onoverbrugbare barrière. Heb geen zin in een taxi, heb geen zin om hier in dit appartement te blijven, heb geen idee wat ik hier, of daar zal doen. Maak een lijstje met dingen die gedaan moeten worden. Dat lijstje is best lang en sommige dingen nemen een paar minuten en andere dingen een paar dagen. Het lijstje discrimineert niet in (on)belangrijkheid, urgentie of omvang. Voor bijna al die dingen die ik moet doen heb ik een internetverbinding nodig. Betalingen, research, verslagen en rekeningen schrijven en versturen. Zo'n verbinding heb ik hier niet en ik zal dus toch, wil ik iets gaan doen dat ook maar het kleinste beetje nut heeft is, naar beneden moeten, een taxi of brommertaxi nemen en naar een café gaan.
Ik kijk in dit appartement rond en en ineens wil ik hier heel erg niet zijn. Ik wil nu weg.

appartement view

4 uur later kom ik terug. Met een paar klusjes van de lijst geschrapt, een paar gesprekken per skype gevoerd, een paar betalingen gedaan en mijn mail uitgekamd. Had uiteindelijk geen zin om in de lawaaierige shoppingmall research voor de shoot in Gambia te gaan doen op het wereldwijde web. De verbinding was te traag. Ik had ook geen zin om met mijn ongestructureerde hersens moeilijke dingen te gaan doen (rekeningen schrijven waarvoor ik de ingredienten noh bij elkaar moet zoeken met het gevaar dat ik morgen opnieuw een rekening moet sturen met daarin posten die ik vandaag vergeten zou zijn) en wilde voorkomen dat ik me zou gaan ergeren aan de langzame internetverbindingen. Het lawaai in de mall ging me tegenstaan. Het lawaai in mijn hoofd klopte niet met het lawaai er buiten. Op een gegeven moment keek ik op van mijn toetsenbord. Naast mij zaten een soort hippies, in kapotte kleren, allemaal sprietmager, vreemde plukjes baard en slippers. Zij zaten te roken, te zwijgen en dronken hippe koffie. Mij viel een nutteloosheid op. Ik keek naar de voorbijlopende mensen. Veel dikke kinderen, veel slenterende ouders, slechtzittende kleren en spookachtige hoofddoeken. Goedkoop en humorloos in een lelijk licht. Ik haastte me naar mijn appartement, maar moest eerst nog proviand inslaan. Supermarkten zijn het alternatief voor de markt. Markten in Jakarta zijn goedkoop, vies, rommelig, druk en verdwijnen uit het centrum. In mijn staat van vandaag wilde ik niet in een taxi naar een markt zoeken en wilde niet onderhandelen over dingen die ik niet wilde hebben. In mijn appartement wil ik niet koken, er is nog geen zout en peper. Er waren wel twee aluminium pannetjes. In een kook ik water voor koffie, in de ander bakte ik een ei en dat bakte meteen aan, ik gooide het pannetje met ei in zijn geheel weg. Ergerlijke kwaliteit.
Ik kocht vers fruit (met water besproeid om het te laten glanzen) een pak melk uit de fabriek, yoghurt, pinda’s, bier en andere verpakte vette dingen. Het kostte me een klein vermogen, zeker in verhouding met de markt, maar ja, daar was ik niet.
Op de terugweg in de taxi probeerde ik Paul te bellen, maar de verbinding verbrak 5 keer en vervolgens besloten we per sms later een keer te praten.

In mijn appartement werd ik gebeld door een onbekend nummer, een vrouw vroeg of ik mee uit wilde. Ze klonk gestoord, maar dat is niet vreemd hier. Ik kende haar niet en ze zei dat ze Rosa kent. Ik ken geen Rosa en had geen zin het verder uit te zoeken, klikte haar weg.
Een beetje vervreemd zat ik op de bank en keek naar een kast. Die kast is leeg, er staat alleen een tv in, een dvd speler en een spuitbus frisse lucht. In een van de lades zitten dvd’s. Die gaan allemaal over de pracht en praal van de Islam. Een heb ik een paar dagen geleden geprobeerd te bekijken in de hoop mijn Indonesisch te verbeteren. Maar de technische kwaliteit van de film, de inhoudelijke kwaliteit en de... nou ja, alles eigenlijk was te lelijk. Vrouwen met hoofddoekjes zijn tot daar aan toe, maar kleine meisjes die nog geen keuzes kunnen maken die moet je niet opzettelijk lelijk maken en onderdrukken of een levensmotto meegeven waar volwassenen al niets van begrijpen, vind ik.
Ik keek naar de kast en werd overvallen door een golf van tegenzin. Alles was goedkoop. Ik keek verder rond in het appartement en werd somberder en somberder. werkelijk alles is hier lelijk. De lakens, handdoeken en vloerkleden zijn van kunststof, alles wat hout zou moeten zijn is van plakplastic met houtprint, marmer is gepoetst steen van een paar millimeter dik, de chrome randjes zijn te licht om van ijzer te zijn, de lampen zijn allemaal neon spaarlampen, het leer op de bank is namaakzeem en de decoraties zijn van Weense kitscherigheid. De aluminium deuren sluiten niet goed waardoor de AC harder moet dan nodig zou hoeven zijn. De meest prominente stukken in het interieur zijn de ijskast en de water dispenser. Beide brommen ze permanent. Ter decoratie staan er twee gigantische wijnflessen. het zijn opblaasflessen, vanaf hun geboorte leeg. Er zit een etiquet op geprint en in het frans staan schrijffouten.

mooie kast met leuke spulletjes

Vergeleken met Kiluan is dit appartement een uitstalling van rijkdom; de 15-de verdieping zwevend boven de wereldstad voorzien van luxe en warm water.
Vergeleken met Jakarta is Kiluan een paradijs met modderkleurig drinkwater, met meer dan 100 kleuren groen tegen de berghelling, het geluid van apen en lauw bier.

Geen Jakartaan zou naar Kiluan willen verhuizen en bijna iedereen die in Kiluan woont zou wel naar Jakarta willen. Of er klopt iets niet in deze wereld of er klopt iets niet met mij. Hoewel: ik ben ook niet in Zuid Sumatra gebleven....