Vanmorgen moest ik naar de tandarts. Dat doe ik niet voor de lol, gelukkig is de tandarts erg aardig, innemend en slim. Hij vertelde dat ik vroeg moest komen want hij moet vandaag een rot klus doen. Een patiënt van hem is oud, heel oud. Ze heeft een oud gebit waar ze altijd trots op is geweest maar wat nu in elkaar aan het storten is. Het doet haar pijn. Ze is een Alzheimer patiënt geworden die ook nog vol kanker zit en ze loopt op haar allerlaatste benen. Mijn tandarts zei dat ze deze week waarschijnlijk niet zal overleven. Omdat haar gebit overlast bezorgt of andere medische reden moet hij vandaag naar haar toe om de rest van haar tanden en kiezen te trekken. Zij kan niet naar hem komen dus gaat hij straks met zijn injectiespuit, tang en breekijzer naar haar hospice.
Gisteren hoorde hij dat ie dat vandaag moest doen en had daardoor een rotdag, niet slecht geslapen, maar vandaag wel met lood in de schoenen. Hij is al tandarts sinds 1973, vertelde hij vanmorgen.
De ellende is niet het trekken of het klaarmaken voor de dood, maar het verminken, het wegnemen van iemand trots. De pijn toedienen aan iemand die het niet meer snapt.
Het was een genoegen voor hem om een vulling bij mij te vervangen.
