Al een paar jaar ben ik vaak
niet in Nederland en heb ik een telefoon met handige functies. Er bestaat iets
prettigs als podcasts. De Nederlandse omroepen maken die ook en dat is handig.
Je kan radio luisteren op je telefoon en als je dat wilt en oude radio
uitzendingen terug horen.
Ik luister altijd een paar
dagen na de uitzending naar Kunststof radio. (De fileaankondigingen worden heel relatief).
In de laatste jaren dat ik
in Kenia woonde was ik in het fijne bezit van een groot, heel groot dakterras.
Ik heb daar wel eerder over geschreven. Op dat dakterras had ik een langzaam en
gestaag groeiend arsenaal potjes en potten met planten.
De Afrikaanse hitte en de
droogte van Nairobi zorgden er voor dat de plantjes immer dorstig waren en het
wateren van de daktuin nam steeds langer in beslag.
Dagelijks rond zonsondergang
probeerde ik een uurtje vrij te maken om de tuin te doen. Een ruim uur van
meditatieve rust en immer met Kunststof op de koptelefoon.
Iedere dag een interview van
een uur met iemand die iets met kunst of media te maken heeft.
Niet alleen op het dakterras
was ‘t fijn, ook in hotelkamers, bij het inslapen op gekke plekken, fietsend
door Amsterdam, in de auto in de file in Kampala…
Steeds als er een uurtje
niets te doen was luisterde ik naar een Kunststof podcast en verheugde me er op
als op een lekker snoepje. Soms is het een fijn onderhoudend gesprek, soms een
irritante egostrelerij, soms een beetje schuurpapier en soms hoor je de
interviewers zich rekken en strekken om er iets interessants van te maken soms
hoor je hoe de interviewer en geinterviewde een verbale tango uitvoeren. Het
gaat nooit over niets. Toppen en dalen. Stom gelul of hersengymnastiek.
Vandaag was ik aan het koken
en luisterde naar een uitzending van afgelopen week en daar werd aangekondigd
dat Tom America snapshots uit gearchiveerde interviews op muziek gezet heeft.
Gratis te downloaden.
Die liedjes zijn merkwaardig
mooi en bij het terughoren hoorde ik weer waar ik was toen ik het voor het eerst
hoorde.
 |
| A.L. Snijders |
Met meester A.L. Snijders
was ik op het dakterras. Het was erg warm in Nairobi en toevalligerwijs las ik
toen ook een boek van hem (ik vind mijnheer Snijders een nogal fijne
schrijver). Cor Jaring hoorde ik gewoon in Amsterdam. Zijn Amsterdamse accent
werkte bijna lachwekkend en het leek of hij zijn leven verbijzonderde met
ingestudeerde mooie zinnen en rake klappen van de tekentafel. Ik hield niet van
zijn foto’s, niet van zijn stem en niet van zijn snor en dit interview
bevestigde dat.
Van Dis vertelde over zijn
VPRO serie over Indonesie op 1 maart jongsleden werd het uitgezonden en op 2
maart hoorde ik het. En dat was een dag voordat ik naar Nederland vloog. Ik
vond dat toen fijn, wandelde op mijn oren met hem mee in de hitte en ik
herinner me dat ik tegelijkertijd een boompje op het terras omzaagde en mijn
reistas inpakte.
 |
| Cor Jaring, wél een mooie foto |
Van Jan Fabre weet ik alleen nog dat ik het geweldig
vond…moest geconcentreerd luisteren om geen detail te missen… ik zie alleen het
puntje van mijn stoel nog voor me en mijn gepunte oren. Jessica Durlacher vond
ik stom, maar ik vond wel dat ze een heel mooie stem had, een stem van een
vrouw met een cabrio en een staartje en een dure zonnebril... een stomme jurk
met een riempje, stelde ik me voor.
Ze deed verontwaardigd. Toen en nu in de
bewerking van Tom America is ze nog steeds stom en haar dingen interesseren me
niet. Misschien vond ik haar wel irritant omdat ik in de file stond en geen zin
had in Baden Baden archeologie. Met Joost Conijn en vloog de wereld over en ik
was zo blij met zijn hersens en de luchtigheid over zijn gedoe. Het prachtige
gedoe dat hijzelf organiseert.
Bij het beluisteren van de
muziek van Tom America kwamen alle flarden weer voorbij en was ik op plekken
waar ik mij blijkbaar concentreerde en me heel erg bewust was van het feit dat
het visuele en de audio niet bij elkaar paste. Zo gaat die hele trits door,
haakjes om aan te blijven hangen.
De flarden tekst zijn
betekenisloos geworden. Stemmen die dingen zeggen zonder een context. Alle geïnterviewden
worden crooners. Nu hoor ik die muziek erbij en kan het niet meer los zien van
elkaar.
De muziek is de nieuwe
context en heeft iets lulligs.
Wel lekkere lulligheid. De Kunststof
snoepjes hebben een foedraal gekregen.
Luister zelf maar.
Je kan het zelf hier downloaden.
