Er zit een jonge
vrouw in de trein, aan telefoon. Ze praat en lacht
ze lacht hard, en
harder, hilarisch. Ze heeft haar tas op d'r schoot.
Ze zet d’r bril af
om d’r tranen te stelpen en is uitdagend.
Ze slaat op d'r
knieen van de pret.
Het is authentiek en mooi.
De trein lacht met haar mee terwijl haar
mascara uitloopt.
En dan is ze stil,
ze luistert en denkt en luistert.
Heel stil, ze bijt op dr lip.
haar kin krijgt
putjes, haar ogen worden waterig
en zonder dat ze
iets zegt drukt ze de telefoon uit.
En dan huilt ze.
Een eerste traan biggelt, echt zoals biggelen hoort.
Ze huilt eerst
zachtjes, een startende motor, dan steeds heftiger, naar een hogere versnelling en
Uiteindelijk met
lange halen, zonder iets te zeggen.
Met d’r brilletje in
d’r hand.
De trein kan niet
anders, dan het horen, maar de andere reizigers doen of er niets aan de hand is.
Het lachen was
gemeenschappelijk, het huilen is een privé aangelegenheid....
waarbij je
alleen maar kan schuilen.
Als de trein stopt
op het Haubtbahnhof stapt ze uit en loopt de trein
uit alsof er niets gebeurd is. Ze droogt nog eens haar tranen met de rug van haar hand en daalt dan de
trap af van het perron, naar de grote hal, waar de mensen zijn.
Er zijn in Berlijn
veel Roma en andere olijfkleurigen die muziek maken in de trein. In de 80-er jaren waren er in Amsterdam wel eens van
die acteurs die op openbare plekken een act deden.
Dit deed er erg aan denken,
behalve dat ze geen geld ophaalde na afloop.
click hier voor filmpje: Haubtbahnhof
click hier voor filmpje: Haubtbahnhof
