Ik schrijf te weinig.
Het is een beetje druk geworden en ik had de hele tijd gasten in huis. Helen uit NL kwam ons helpen om het programma en het kantoor op te zetten. Dat was heel handig en leuk. Doordat we tegen de launche datum aan zitten met de daarbij behorende drukte komen de collega’s uit Dar es Salaam en uit Arusha steeds vaker langs. Die logeren dan bij mij.
Tanja L. is sinds 1 april bij ons komen werken. Zij gaat het programma in Uganda opzetten en is eerst twee dagen hier komen afkijken en is nu bezig het programma in Tanzania op te poetsen. Heel leuk om goede input te krijgen. Maar veel stemmen en veel mensen. Het is enorm gezellig,maar ook vermoeiend.
Helen is gisteren weer naar Nl gegaan en nu eindelijk, 
na 2 maanden ben ik weer eens alleen in huis. Ik heb de hele dag lopen tuttelen en zinloze dingen gedaan. Plantjes in potten, koffie op het terras met een iPad Volkskrant en juist toen ik wilde beginnen met werken was er een power-cut en was mijn computer leeg. Heel fijn dat de Grote Hand hielp bij het niets doen. De dingen vielen vandaag allemaal op hun plaats. Ik was lekker moe en had tijd om moet te zijn. De zon scheen verbluffend mooi en omdat het zo helder was kon ik de bergen in de verte zien. Achter mijn huis wordt gebouwd met veel lawaai en nu voor het eerst werd de zondagsrust geëerbiedigd, en was het oorverdovend stil.
We zouden op 1 april hier op tv komen, maar door technisch gedoe is dat iets verlaat. We richten ons nu op aanstaande vrijdag. Het vasthouden van de spanningsboog wordt de grote uitdaging an deze week.
Ik werk al zo’n 12 jaar voor tv en gisteren heb ik 
eindelijk zelf een tv gekocht. Misschien is het wel leuk eens naar onze eigen programma’s te kunnen kijken. Mijn huis is binnen vrijwel leeg, ik leef graag op het terras. Er staat nu alleen wel een groot zwart scherm binnen want dat hoort niet buiten. Wat zijn tv’s toch lelijk als ze uit zijn. Reden te meer om goede programma’s te maken; dan hoeft de tv niet uit.
Het kantoor loopt nu lekker, de dingen die ik moest doen zijn bijna klaar. Als ik het overzie kunnen we vanaf deze week echt een goed en mooi programma gaan maken, elke dag weer opnieuw met een bezield team. Gelukkig zijn er altijd nog punten op de i te zetten, ik heb mijzelf nog niet overbodig gemaakt. Het hele circus van de launch moet nu ook georganiseerd gaan worden. Er waren 100 plannen en 100 ideeen en omdat het toch een extra activiteit is voor de crew die al vrij druk is neig ik te gaan besluiten om het allemaal lean and mean te houden, maar wel erg goed te gaan doen. Dus geen spectaculaire openingstunt, maar gewoon een heel erg goed programma maken. Het zou zomaar kunnen dat we deze week toch nog
iets gaan verzinnen en vrijdag doen we, bij de eerste uitzending een borrel op het dakterras bij Sarakasi. Dat is in elk geval noodzakelijk om de crew te bedanken voor hun inspanningen in deze weken. Die hebben echt heel hard gewerkt en werken nog immer hard door. (Vandaag op zondag werd ik om 7 uur
gebeld met de vraag of de microfoon in de bus een paar centimeter lager gehangen mag worden... belden ze om aan te geven dat ze op zondag om 7 uur al werken of was het echt een relevante vraag?)
Nog een week de spanning voor de eerste uitzending.
Ik hoop dat het lukt de spanningsboog vast te houden.
Ik schrijf te weinig. Heb nu alleen maar tijd voor degelijke updates en niet voor de kleine leuke dingen die er toe doen, die het zout in de pap zijn. Als het programma een keer draait is daar misschien weer iets meer ruimte voor. Niet alleen ruimte in tijd, maar ook ruimte in mijn hoofdje.
Als kleine compensatie wel een linkje voor de site die mijn vrienden Brennan en Mike maken over Nairobi; het is zo fraai wat ze doen!
We moesten foto's maken voor de perskaarten van de crew; het lukte maar niet echt serieus te worden:
