In de afgelopen maanden hebben we een tv
programma gemaakt.Afgelopen vrijdag was de presentatie, de launch. Het vallen en opstaan is door gegaan tot het moment van presentatie.
De uitnodiging was een beetje uitdagend. Er stond in dat we met iedereen tv wilde kijken en dat iedereen op tijd moest komen omdat tv niet wacht. Kenianen hebben een elastisch begrip van tijd. (Als je mensen uitnodigt voor een borrel komen ze wel. Overal op de wereld is dat rond een uur of 5/6 maar Kenianen kunnen dan makkelijk rond een uur of 9 aan komen wandelen en vragen zich dan af waarom er geen eten is. Het is niet de gewoonte om mensen hongerig naar huis te sturen, dus moet er altijd overal eten bij en een Keniaan heeft niet gegeten als hij/zij niet een stevig stuk taai vlees heeft gehad. Dan wordt een borrel dus toch al snel een diner. Het feestje of de borrel is afgelopen als al het eten op is.)
Het plan was om met een kleine 200 mensen tv te gaan kijken op het dak van de Sarakasi Dome. Een fraai gebouw in een vreemd deel van de stad. We hadden dit gebouw gekozen omdat het mooi is, omdat het een van de weinig plekken is waar je buiten kan staan en een fraai uitzicht hebt over de stad en omdat het in niet een van de gangbare ‘witte’ locaties is in de stad. Nu bleek de crew, die 100% Keniaans is, het eigenlijk maar stom te vinden dat we niet in een chique ‘witte’ plek waren.
Op het dak van Saraksai is geen tv aansluiting en om tv te kunnen kijken is het handig om een signaal te hebben en als je mensen uitnodigt is dat misschien zelfs wel noodzakelijk.
We hadden een bedrijfje ingehuurd dat voor ons een tv kabel van ergens zou trekken en als back up werd er een een tv antenne geïnstalleerd. ’s Middags was ik gaan controleren of alles werkte en hoewel het er een beetje rommelig Afrikaans uit zag deed het het. Er werd mij beloofd dat het signaal ’s avonds beter zou zijn en echt heel erg goed kon ik het niet beoordelen omdat de beamer projecteerde op een scherm dat vol in de zon stond. Het werkte en ik was tevreden. Rond een uur of half zeven kwamen wij aan op ons eigen feestje en de zon was aan het ondergaan; het uitzicht was prachtig vanaf het dak en het beeld van de tv was heel erg slecht. Binnen een uur zou de tv uitzending beginnen, onze tv uitzending waarvoor wij allemaal mensen hadden uitgenodigd.
De catering was aanwezig met grote bakken vlees, kip en ander eetbaar spul en de drank was lauw omdat het ijs er nog aan zou komen.
Op weg naar deze plek hadden wij een uur in de file gestaan en we verwachtten dat het autootje met de ijsblokjes ook in die file stond.
Kenianen vinden lauw bier niet vies, wij Europeanen wel.
Langzaam liep het dakterras vol en ik vroeg aan de man die er voor zou zorgen dat de tv het zou doen of het werkelijk binnen 15 minuten zou gaan lukken. Langzaam werd mijn stressniveau verhoogd en begon ik uit te zien naar Simon, onze regisseur die, voor het geval dat het niet zou lukken, een DVD met het programma bij zich had. Hij was er niet en toen ik hem belde nam hij niet op.
Frank, de grote baas was uit Arusha gekomen voor deze launch. Tanja werkt nu een paar weken bij ons en was uit Dar es Salaam gekomen voor dit feestje en zij konden zich bezig houden met de gasten die de lange trappen opgeklommen waren. Ik hield me ondertussen bezig met het beeld op het scherm maar aan mij heb je in dergelijke gevallen niets, ik ben niet technisch.
In de afgelopen weken hebben we er nogal hard aan gewerkt om een prachtig beeld te krijgen. Een groot deel van ons programma wordt opgenomen in een minibus. Het is lastig om pratende mensen in een schuddende en schokkerige bus goed in beeld te krijgen. Het is ook lastig om het geluid goed te krijgen want een auto maakt lawaai. De omroep met wie we samenwerken, Kiss, was erg kritisch op de kwaliteit van het beeld en het geluid. Het mocht niet te donker, niet te warm, het geluid van de motor moes onderdrukt worden, het geluid van de straat moest zoveel mogelijk buitengesloten worden.... Om die technische redenen was deze lancering al een keer uitgesteld. Wij hadden, en hebben, de ambitie om een programma te maken dat technisch en inhoudelijk perfect is. Daar hebben we veel tijd aan besteed en veel geld aan uitgegeven. Bij de manier waarop het nu op het scherm te zien was, was het korrelig, ruizig, ruw en het geluid leek uit de onderbuik van een dinosauriër te komen en had weinig te maken met ons fijnzinnig afgestemde en perfect gemixte geluid.
De man achter de knoppen vroeg of ik een DVD speler bij me had. Ja, ik had mijn computer mee. Ik belde Simon nog een keer om te vragen waar hij was terwijl ik angstig naar de klok keek. Deze keer nam hij wel de telefoon op en vertelde dat hij een ongeluk had gehad met de taxi en als getuige moest blijven totdat de politie er was.
Het scenario dat ik bedacht had was dat als de tv kabel het niet zou doen we altijd no
g met de antenne het signaal uit de lucht zouden kunnen oppikken, als dat signaal niet goed genoeg zou zijn, zouden we om klokke 7.30 uur de tv aan zetten en dan een DVD in het apparaat schuiven en op het tijdstip van uitzending naar een smetteloze versie kunnen kijken.
De kabel hing lusteloos over de reling van het terras, hij was niet lang genoeg om tot de begane grond te komen. Er stond een mannetje fanatiek aan de antenne te draaien. Het beeld varieerde van slecht naar heel slecht. Dat was onaceptabel. Mijn computer bleek niet aangesloten te kunnen worden op de beamer en Simon was met de DVD in zijn binnenzak in een ongeluk terecht gekomen. Het was 5 minuten voor het begin van de uitzending en op het terras waren de 200 mensen aan het nippen aan lauw bier en te warme rode wijn, de bakken met eten stonden op branders en ik voelde onder mijn pak de zweetplekken groeien.
Om twee minuten voor half acht wandelde Simon naar boven. De DVD gaf een prachtig beeld, maar alleen op mijn computer. Frank kwam informeren of het allemaal goed ging en ik kon dat niet bevestigen. De gasten werden nieuwsgierig waarom er zoveel mensen rond de beamer stonden en de enige mogelijkheid was om de uitzending die op die dvd stond om te zetten naar een ander format (technisch gezeur) dat door een Windows computer gelezen kon worden, een computer die wel op de beamer speler aan te sluiten was.
Half acht verstreek. Onze host praatte de tijd vol en hield na 10 minuten op omdat hij door zijn tekst heen was. Simon de regisseur vertelde over hoe het programma tot stand gekomen was, en bedankte iedereen voor de komst. Het eten werd geserveerd, de drank ging in en gestaag tempo op. Inmiddels was de man met het ijs binnengekomen, maar die had de bestelling niet zo goed begrepen. In plaats van bakken ijsklontjes had hij bakken vanille ijs gebracht..
Het werd kwart voor acht en het werd acht uur, men vermaakte zich, het terras werd een beetje winderig en koud, en nog steeds was er geen echte oplossing voor het gebrek aan tv uitzending. Op tv was de uitzending inmiddels afgelopen en de mensen van de omroep kregen smsjes van collega’s die thuis zaten en het geweldig vonden. Ik kreeg een smsje van iemand die het leuk vond en me succes wenste en onze gasten hadden nog weinig uitzicht op bewegend beeld van hoge kwaliteit.
JB, de host nam de microfoon voor nog ene rondje stand-up comedianisme en de pr mevrouw van de omroep vroeg aan mij waarom de dingen zo fout gingen. Ik wilde haar graag wurgen en volstond met een onaardige opmerking. De microfoon werd overgenomen door een andere stand up comedian en de rapper die wekelijks in ons programma zit werd uitgedaagd om a l’improviste een rapje te doen. Hij deed zijn best maar het was wat flets. 
De gasten hadden inmiddels wel door dat er iets aan het fout lopen was en waren niet verbaasd of geergerd. Zij vertelden me dat dit vrij normaal was in Kenia en dat het ze eerder verbaasd had als het wel allemaal goed en op tijd gelopen had. Ondertussen zag ik geen mogelijkheid het tij te keren, er werd met computers gesold en er werden dvd’s gebrand, er werden elektriciteitskabels omgelegd en nalatige mannen zaten trillend te zweten. De mevrouw van de omroep kwam mij vertellen dat een van de grote adverteerders die ze had uitgenodigd zojuist teleurgesteld weg gegaan was en....
...en toen was er beeld en was er geluid. Hoe het kwam interesseerde mij niet meer, maar het was gefixed. Ons programma van 25 minuten werd getoond op het scherm en de 199 mensen die overgebleven waren zagen een introductie show van ons programma. Kraakhelder geluid en acceptabel beeld. Aan de kijkers werden de hosts voorgesteld, de auto, er werd een kijkje in de keuken van de techniek gegund, van de dagelijkse routine van de het maken van de show, de grafische vormgeving, , er waren interviews met de producent van de muziek in het programma, met de rapper (de knul noemt zichzelf Rabbit...). Alle verschillende onderdelen werden belicht.
Ik stond niet te ver van Frank af en zag dat hij glimlachte, ik keek naar de mensen van de omroep, 
die klopten elkaar op de schouders. De sponsoren, de adverteerders en alle andere gasten stonden gefascineerd te kijken en de crew van het programma stond te glimlachen van trots.
Meteen na de uitzending hieven wij het glas, de tv directeur van Kiss zei allemaal aardige woorden en deelde complimenten uit.
Nippend aan te warme wijn voelde ik mij een paar kilo lichter en constateerde dat ik voortaan de dingen zelf beter moet checken (water under the bridge) en constateerde ik dat iedereen tevreden was.
En toen werd het heel laat en werd ik de dag er na met een lichte kater wakker.
Zaterdag is de show herhaald, nu, op zondag is ie weer op tv en morgen begint het gewone leven, dan maken we elke dag een programma van een half uur.
Dag in dag uit, en de kop is er af.
