kiluan bay
I like my town with a little drop of poison...
Vannacht teruggekomen van een shoot in Lampung, de zuidelijkste provincie van Sumatra. Volgens Indonesische standaard is daar ‘niets’. volgens mij is het er prachtig. Een baai, een super simpele lodge, bootjes, vriendelijke mensen van over heel Indonesië. (Lang leve de verplichte transmigratie) en veel tijd. Het kost een slordige 3 uur om de afstand van Kiluan bay naar Bandar Lampung af te leggen. het is dan ook 60 kilometer. Dat zegt iets over de conditie van de wegen in de regentijd.
Vandaag groggy en een beetje van de wereld. Zit in een appartement op de 15-de verdieping in Zuid Jakarta. Hier vandaan kan je door de smog de torens van het centrum wazig in de verte zien. Tussen hier en daar is een corridor van snelwegen, laagbouw, moskeeën en weggetjes. kampungs met arme mensen, secured living blocks met zwembaden. Alles structuurloos door elkaar heen gedrapeerd, zonder rechte wegen, zonder duidelijke oplossingen.
Ik kijk er naar en zie het als een onoverbrugbare barrière. Heb geen zin in een taxi, heb geen zin om hier in dit appartement te blijven, heb geen idee wat ik hier, of daar zal doen. Maak een lijstje met dingen die gedaan moeten worden. Dat lijstje is best lang en sommige dingen nemen een paar minuten en andere dingen een paar dagen. Het lijstje discrimineert niet in (on)belangrijkheid, urgentie of omvang. Voor bijna al die dingen die ik moet doen heb ik een internetverbinding nodig. Betalingen, research, verslagen en rekeningen schrijven en versturen. Zo'n verbinding heb ik hier niet en ik zal dus toch, wil ik iets gaan doen dat ook maar het kleinste beetje nut heeft is, naar beneden moeten, een taxi of brommertaxi nemen en naar een café gaan.
Ik kijk in dit appartement rond en en ineens wil ik hier heel erg niet zijn. Ik wil nu weg.
appartement view
4 uur later kom ik terug. Met een paar klusjes van de lijst geschrapt, een paar gesprekken per skype gevoerd, een paar betalingen gedaan en mijn mail uitgekamd. Had uiteindelijk geen zin om in de lawaaierige shoppingmall research voor de shoot in Gambia te gaan doen op het wereldwijde web. De verbinding was te traag. Ik had ook geen zin om met mijn ongestructureerde hersens moeilijke dingen te gaan doen (rekeningen schrijven waarvoor ik de ingredienten noh bij elkaar moet zoeken met het gevaar dat ik morgen opnieuw een rekening moet sturen met daarin posten die ik vandaag vergeten zou zijn) en wilde voorkomen dat ik me zou gaan ergeren aan de langzame internetverbindingen. Het lawaai in de mall ging me tegenstaan. Het lawaai in mijn hoofd klopte niet met het lawaai er buiten. Op een gegeven moment keek ik op van mijn toetsenbord. Naast mij zaten een soort hippies, in kapotte kleren, allemaal sprietmager, vreemde plukjes baard en slippers. Zij zaten te roken, te zwijgen en dronken hippe koffie. Mij viel een nutteloosheid op. Ik keek naar de voorbijlopende mensen. Veel dikke kinderen, veel slenterende ouders, slechtzittende kleren en spookachtige hoofddoeken. Goedkoop en humorloos in een lelijk licht. Ik haastte me naar mijn appartement, maar moest eerst nog proviand inslaan. Supermarkten zijn het alternatief voor de markt. Markten in Jakarta zijn goedkoop, vies, rommelig, druk en verdwijnen uit het centrum. In mijn staat van vandaag wilde ik niet in een taxi naar een markt zoeken en wilde niet onderhandelen over dingen die ik niet wilde hebben. In mijn appartement wil ik niet koken, er is nog geen zout en peper. Er waren wel twee aluminium pannetjes. In een kook ik water voor koffie, in de ander bakte ik een ei en dat bakte meteen aan, ik gooide het pannetje met ei in zijn geheel weg. Ergerlijke kwaliteit.Ik kocht vers fruit (met water besproeid om het te laten glanzen) een pak melk uit de fabriek, yoghurt, pinda’s, bier en andere verpakte vette dingen. Het kostte me een klein vermogen, zeker in verhouding met de markt, maar ja, daar was ik niet.
Op de terugweg in de taxi probeerde ik Paul te bellen, maar de verbinding verbrak 5 keer en vervolgens besloten we per sms later een keer te praten.
In mijn appartement werd ik gebeld door een onbekend nummer, een vrouw vroeg of ik mee uit wilde. Ze klonk gestoord, maar dat is niet vreemd hier. Ik kende haar niet en ze zei dat ze Rosa kent. Ik ken geen Rosa en had geen zin het verder uit te zoeken, klikte haar weg.
Een beetje vervreemd zat ik op de bank en keek naar een kast. Die kast is leeg, er staat alleen een tv in, een dvd speler en een spuitbus frisse lucht. In een van de lades zitten dvd’s. Die gaan allemaal over de pracht en praal van de Islam. Een heb ik een paar dagen geleden geprobeerd te bekijken in de hoop mijn Indonesisch te verbeteren. Maar de technische kwaliteit van de film, de inhoudelijke kwaliteit en de... nou ja, alles eigenlijk was te lelijk. Vrouwen met hoofddoekjes zijn tot daar aan toe, maar kleine meisjes die nog geen keuzes kunnen maken die moet je niet opzettelijk lelijk maken en onderdrukken of een levensmotto meegeven waar volwassenen al niets van begrijpen, vind ik.
Ik keek naar de kast en werd overvallen door een golf van tegenzin. Alles was goedkoop. Ik keek verder rond in het appartement en werd somberder en somberder. werkelijk alles is hier lelijk. De lakens, handdoeken en vloerkleden zijn van kunststof, alles wat hout zou moeten zijn is van plakplastic met houtprint, marmer is gepoetst steen van een paar millimeter dik, de chrome randjes zijn te licht om van ijzer te zijn, de lampen zijn allemaal neon spaarlampen, het leer op de bank is namaakzeem en de decoraties zijn van Weense kitscherigheid. De aluminium deuren sluiten niet goed waardoor de AC harder moet dan nodig zou hoeven zijn. De meest prominente stukken in het interieur zijn de ijskast en de water dispenser. Beide brommen ze permanent. Ter decoratie staan er twee gigantische wijnflessen. het zijn opblaasflessen, vanaf hun geboorte leeg. Er zit een etiquet op geprint en in het frans staan schrijffouten.
mooie kast met leuke spulletjes
Vergeleken met Kiluan is dit appartement een uitstalling van rijkdom; de 15-de verdieping zwevend boven de wereldstad voorzien van luxe en warm water.
Vergeleken met Jakarta is Kiluan een paradijs met modderkleurig drinkwater, met meer dan 100 kleuren groen tegen de berghelling, het geluid van apen en lauw bier.
Geen Jakartaan zou naar Kiluan willen verhuizen en bijna iedereen die in Kiluan woont zou wel naar Jakarta willen. Of er klopt iets niet in deze wereld of er klopt iets niet met mij. Hoewel: ik ben ook niet in Zuid Sumatra gebleven....
