Samen het Michael at ik een smerige pizza. Kan het decadenter: klagen over te veel truffel in de sla. Het ging niet om de truffel; het was goedkoop chemisch truffelaroma. Beide wandelden we naar buiten met een opgeblazen gevoel. Alsof je een potje MSG hebt leeg gelepeld. Heel onplezierig. Het beste is dan de boel zo snel mogelijk te verbranden en dan gaan twee veertigers een ommetje lopen door een park. Het regende in Amsterdam, het was heiig en warm. Het vocht kwam uit de hemel en van het gras van het Vondelpark.
Rond negen uur is er nog een schijnsel van licht in de lucht, tussen de wolken door was er een diepblauwe kleur. De platanen in de lange laan van het park druppelden, maar het kon ook regen zijn. Drie mevrouwen kwamen kwebbelend en joggend voorbij, een hond met een lampje aan zijn halsband piste tegen een boom en wij wandelden een rondje. Langzaam kwam er lucht in de gelederen en de druppels van de bomen werden nu echte regen. Via een brug, donker water met een kleine reflectie van de lucht, via een bochtig straatje en de overkant van het park naar de muziektent met de nieuwe bestrating (er staat een boom midden op het pad... oppassen als je dronken zonder licht de doorsteek door het park wilt maken). Daarvandaan toch nog even naar het terras van Vertigo onder het aanstaande ex filmmuseum. Van onder een parasol bekeken wij de schimmen die zich, als in een film noir, met natte ondergrond en dramatisch tegenlicht, door het park verplaatsten. Het gesprek ging van werk naar ouders, van school en kinderen naar de toekomst, van plannen naar de dingen die zijn zoals ze zijn. Half speculerend op een betere toekomst, half rekening houdend met de gegevens. De eeuwige banaliteit van de werkelijkheid, de noodzaak van het dromen.
Het kinderlijke enthousiasme om onze eigen luchtkastelen en de grote schoenen waarmee we stevig verankerd zijn in hier en nu. En de blikken gleden weer af naar een groepje Duitse toeristen die het wirklich toll hadden in Amsterdam, ondanks de regen, naar een vrouw die joggend Vertigo in ging, haar jas losknoopte en joggend de wc in rende om een paar minuten later, opgelucht weer naar buiten de joggen. (hoe zat ze daar?) Het werd donkerder. Onze gesprekken liepen ten einde. We wandelden terug langs de manege en wierpen een blik naar binnen. Vier dampende paarden renden in stilte hun rondjes, op hun ruggen stille geconcentreerde mensen.
Michael belde met een editor over een klusje van morgen. Ik had nog een paar punten die ik met hem bespreken moest; saaie werk dingen. En zo verdween het lucide Amsterdamse regenachtige in de dagelijkse agenda van morgen, overmorgen, projecten, deadlines afspraken en rekeningen.
Als je dingen afsluit merk je ineens dat heel gewone dingen een zwaardere lading krijgen, dat het gewicht komt te liggen op schijnbaar normale zaken en dat je dingen doet die je normaal niet doet (wandelen in de regen) maar die wel heel mooi kunnen zijn. De accenten komen anders te liggen, je merkt dat ze verplaatsen, maar je kan onmogelijk vertellen waar ze terecht gekomen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten