terrastuin, vallen en opstaan en de schade

Het verhaal hier onder publiceerde ik nog niet, schreef het al een weekje geleden.

Gisteren en vandaag waren drukke dagen. De voorlopige score: 1 ontslag, 4 blaren, een vies trappenhuis en voor ‘het werk’ moet een aanvraag geschreven worden. Centen binnen halen is belangrijk. Eerder is het gelukt, dus moet het nu ook lukken. Het komt op meer aan dan alleen fijn formuleren.

Afgelopen zondag stond ik op mijn achterbalkon, (niet te verwarren met het voor-terras) en ik keek naar de bouwput achter mijn woonst. Sommige dingen in Kenia gaan tergend langzaam, andere dingen gaan snel. Toen ik hier kwam wonen (4 weken geleden) keek ik uit op een prachtige villa, met een fraaie oude tuin. Ineens was het dak van die villa af en zag je de geweldige ruimte indeling, de muren stonden nog overeind en talloze mannen waren de leidingen aan het strippen en waardevolle dingen aan het slopen. Nog een dag later waren de muren weg en al afgevoerd.

Wat overbleef was rode aarde en een slordige tuin. De grond is hier vrij duur en er zal beslist iets hoogs en rendabels gebouwd worden. “De tuin zal slinken”, bedacht ik mij. Toen werd er een week weinig gedaan (er werd een wc gebouwd en een opzichtershutje) en ik keek uit over de tuin en zag nu planten en bomen staan.

Al een tijd rij ik door deze stad en bedenk mij dat ik gewassen voor mijn terrastuin wil kopen. Het is leuk de tuin in te richten, het is leuk om daarover na te denken en het is niet leuk om geld uit te geven aan nutteloos kruid. Dus dacht ik iets langer dan ik wilde over wat ik wilde.

In Amsterdam zijn een paar huizen die je van de straat kan zien die bomen op het dakterras hebben. Aan de Amstel is er één met kromme dennen, aan de onvolprezen Haquartstraat en zelfs mijn overburen op de Brederodestraat hadden een boom (maar dat was zo’n kerstding die ze na bewezen diensten op het dak hadden gegooid en die ineens was gaan groeien). Een boom op een terras zegt iets over de grootte van het terras, over een soort rijkdom en over langdurigheid. Dat laatste is tegenwoordig niet meer waar omdat je complete bomen naar boven kan laten takelen, maar er is nog zo’n zweem en dat verlekkert.

Het was dus vrij logisch om bomen te willen en ik had geen idee welke. Maar uitkijkend over de tuin beneden bedacht ik mij dat ik eens een praatje met de opzichter zou moeten maken over wat de plannen waren met al dat fraaie groen. Als mijn veronderstelling klopte dan zouden de bomen, planten en struiken van beneden spoedig gerooid worden of op zijn best in handen komen van een tuincentrum zoals die hier langs de weg staan. Als ik mijn boom daar zou kopen dan had een handelaar geld verdiend en had ik meer betaald. Het waren zo van die gedachten.

Maandagochtend om een uur of 7 stond ik te douchen. Mijn badkamer kijkt uit over die bouwput en ik hoorde een merkwaardig geluid. Mannen met grote hakmessen waren bezig de door mij begeerde bomen en struiken om te hakken.

Ik spoedde mij, handdoek om mijn middel, naar het balkon en schreeuwde tegen de heren dat ze even moesten ophouden omdat ik die dingen wel wilde kopen. Geld maakt gelukkig en ze hielden meteen op. Ik had afspraken en wriemelde er nog een kort bezoekje aan de bouwplaats tussen. De vriendelijke man leidde mij rond en ik wees aan wat ik wilde hebben; een frangipane boom, een bottle brush boom, ik wilde graag die stam van die boom die hij net geveld had en een heel Grote Struik met kleine witte blommetjes. Ik maakte een prijs af, inclusief naar boven brengen (5 hoog) en haastte mij naar mijn afspraak, met klei aan mijn zolen. Vriendelijk zwaaiend naar de mannen.

Halverwege de dag werd ik door de mevrouw gebeld die mijn huis schoonmaakt (Dorcas heet ze). Ze vertelde dat er spaken in het wiel gestoken waren. Thuis hoorde ik het verhaal: De man had geen buitenlanders op de bouwplaats mogen toelaten en was onverwijld ontslagen. Op de valreep had wij nog wel de bottlebrush boom en de in stukken gehakte frangipane boven gebracht. Dorcas had hem betaald. Het woei hard en ik zette de fragipanestronken in een emmers water en zette de bottlebrush op de hoek van mijn terras, zekerde hem met touwen en ging weer aan de aanvraag schrijven.

Anderhalf uur later werd ik wakker uit een computercoma en keek rond, maar zag alleen de wortels van de bottlebrusk parmantig over de reling van het terras steken. De boom was weggewaaid, over het hekje en hing nu ondersteboven met de kruin naar beneden. Ondanks die aanvraag moest ik hier wel snel iets aan doen. Met vier mannen die hier op deze compound werken haalden we de boom naar boven. Zwetend en puffend zette ik hem in een windstillere hoek.

Vanmorgen heel vroeg, een uur of 7 ging ik naar de tuincentra in de buurt om een heel grote pot te kopen waar de boom gelukkig in moest worden. Om 8 uur was ik terug met 10 hibiscussen, 2 papaya bomen, een vierkante meter bamboe, 8 potten een een heel grote lelijke witte teil en 2 mannen met wie ik alles naar boven bracht. De witte teil was een substituut voor de heel grote pot. Er zijn blijkbar niet zo veel mensen die hele bomen in potten willen op hun terras.

Om 9 uur begon de werkdag maar er was geen elektriek, ik had de hele operatie best iets minder haastig kunnen doen en besloot dan maar naar de bank te gaan en een printertje gaan kopen (ik heb 2 printers in Nederland).

Tegen de tijd dat ik weer terug was, zonder printer want ik was besluiteloos, en zonder geld want de bank doet er 4 weken over om een account te openen was ik een tikkie kribbig. Thuis merkte ik dat de elektriciteit, en dus het internet het nog steeds niet deden en besloot dan maar plan B uit te gaan voeren. Eerst op de fiets naar een cafe met internet en dan wat zakelijke dingen te gaan doen (we komen maar extreem langzaam op gang hier en in levende lijve verschijnen kan de boel wel eens iets versnellen). Op de weg terug van het internetcafé belde ik de wacht van de compound en hij vertelde dat er weer elektriciteit was, dus repte ik mij naar huis en begon eindelijk het echt constructieve deel van de dag.

Toen ik net een uurtje bezig was ging de stroom er weer af en in een lichte woede liep ik door mijn lege huis op zoek naar iets wat ik kapot kon gooien en op dat moment kwam er een jongen boven. Ik kende hem niet. In slecht engels vertelde hij dat hij op de bouwplaats beneden werkt en dat hij voor de deur stond met een paar dingen die ik gisteren had aangewezen.

De kleine rebel wist natuurlijk dat er met zijn collega gisteren gebeurd was en toch was de aantrekkingskracht van de klare munt te groot geweest. Samen met een paar collega’s hadden ze de stoute schoenen aangedaan en hadden ze met name een heel Grote Struik uit de grond geworsteld, waren er mee de straat door gelopen en hadden aangeklopt. Benden zag ik dat de struik wel heel erg groot was, en vertelde de heren dat ze hem wel naar boven konden brengen, maar dat ik niet helemaal zeker wist of dat wel zou kunnen. Na een uur worstelen met dat loodzware ding was het trappenhuis een puinhoop, waren de muren voorzien van groene (bladeren) en rode (wortels) strepen en stond de beheerder hoofdschuddend te kijken en had ik drie blaren.

De mannen kregen schouderklopjes, glaasjes water en geld en ik zat opgescheept met een heel Grote Struik.

Het was 2 uur en uiteindelijk deed het internet het weer. Rond een uur of zes ben ik planten in potten gaan zetten en ben een beetje met die dingen over het terras gaan slepen. Ondanks de boom, de bamboe, de bananenbomen, de papaja, de frangipane struik en de nieuwe Grote Struik is het terras nog steeds vrij leeg. Morgen moet ik weer een grote witte teil gaan kopen en moet nog iets verzinnen voor de planten die niet in de potten pasten of die nog geen pot hebben.

Ik ben erg benieuwd of de boom en de struik het overleven.

Het is nu 10 uur ’s avonds en ik ben de verloren tijd aan het inhalen en de aanvraag aan het schrijven. Maar ik zit niet erg rustig. Toch bang dat er weer een boom of struik van het terras weg waait.

-------

We zijn nu een week verder.

Mijn buren zijn Indiërs en spelen kerstliedjes, de hele dag al. 'Oh dennenboom' en 'jingle bells' in een opera uitvoering. Sommige dingen in het leven snap ik echt niet.

Inmiddels is de hele boel keihard aan het groeien, verse blaadjes, nieuwe bloemen. Sommige planten hebben het vervoer en het gesol niet overleefd. De hele Grote Struik gaat waarschijnlijk een bladloze toekomst tegemoet. Hij gaat het niet overleven, maar het is te veel werk hem weer naar beneden te krijgen. de bottlebrush heeft al nieuwe bladeren... die haalt het wel... ooit.

Ik heb een mijnheer betaald om het trappenhuis opnieuw te schilderen.

Wat een braaf getut allemaal... ik denk dat ik de volgende keer over de afwas, het schoonmaken en het zilverpoetsen ga schrijven.