Die klote Hemmingway, wereldkampioen schrijven

Op het terrasje van mijn hotelkamer in Dar es Salaam herlas ik gisteren ik Hemingway’s avonturen in Kenya. Het is vervelend er achter te komen dat hij alles zo verdomd goed doet en er dan ook nog zo intrigerend over kan schrijven. Die man is overal geweest, heeft alles gedaan wat overal gedaan moest worden en deed er dan ook leuke dingen bij; lang in kroegen hangen, altijd de mooiste vrouw aan zijn arm en de huizen waar hij woonde waren ook nooit lullig. Hij had de beste en interesantste vrienden die hem onderdak gaven, hij beheerde een eindeloze stapel flappen uit een never ending oorlogskas. Hij sprkt een hand vol talen uit de regio (Kamba, Swahili en Masaai en met de Kamba vrouw uit zijn half legale relatie mompelt hij spaans, net als met de rhino’s).

Hij noemt zichzelf Papa en de vrouw waar hij de tent mee deelt als hij niet bij zijn Kamba protegé is noemt hij Miss Mary. Hij slaapt met een jachtgeweer onder de lakens en gin-tonic onder handbereik, ontbijt met bier en thee en onderhoudt een kudde personeel, half voor de jacht half voor zijn eigen eten en transport.

Miss Mary moet een grote dikke oude leeuw schieten en driekwart van het boek gaat er over dat ze zitten te wachten totdat die leeuw een fout maakt en eindelijk de spill gebroken kan worden. Ondertussen blust hij vuurtjes bij de dorpen in de buurt, vliegt over de steppe en rotzooit er op los met de Kamba girl en Miss Mary.

Terwijl ik het lees denk ik aan zijn verhalen in Ronda, vistochtjes in Cuba die niet helemaal goed afliepen, een oorlogje her of der, stieren vechten in Madrid, deep sea fishing in Florida, blokhut leven in Minnesota, zijn ontmoetingen in Parijs met Orwell, de mythische boekhandel Shakespeare & Co (volgens mij bestaat ie nog steeds in de Marais).

Het is jaloersmakend om zo te kunnen reisschrijven, de helft er bij te verzinnen, een onderliggend plotje te bouwen, een spanningsboog te maken die nauwelijks voelbaar is, naar ondersteund wordt door kleinere bogen. Een boog voor de persoonlijke ontwikkeling (blijft Miss Mary het pikken dat iemand anders verliefd is op Papa), een bigger picture (gaat Miss Mary die leeuw omleggen of gaat dat niet lukken) een nog bigger picture (komen de Mau Mau de blanken hun land uit zetten, de dreiging is steeds voelbaar), nog een langzame grote boog (zorgen over de toekomst; hoe moet het als we hier weg gaan, waar gaan we wonen, kunnen we deze mensen en deze beesten alleen laten) en dan weer de kleine zorgen: het bier is op; er moet een bokje geschoten worden voor het diner, maar dan moet er een moslim mee om hem halal te slachten. En dan wordt alles weer doorsneden omdat het ineens 2 dagen gaat regenen en Papa door zijn verzameling Simenons heen is (a compilation of 5 books would make 3 good ones).Al die lijnen en bogen worden samengevlochten tot een grote stroom daden, dromen en gedachten.., soms een tikkie saai, maar dan ten minste prachtig geschreven.

Toen ik genoeg gelezen had wandelde ik naar de bar en dronk een biertje met uitgebluste blanken. Er is hier een Canadees die hier voor niets woont in ruil voor een website, al maanden probeert hij die te maken. Volgens mij is het zijn doel dat dat ding nooit af komt. Er is een Belg die hier al 20 jaar woont en ver weg in de jungle blokhutten bouwt voor de werkers van infra projecten. Hij was 2 weken met zijn ouders en zus op stap geweest en verlangde naar de stilte van ‘buiten’ waar hij dagelijks 5 uur in het vuur kijkt (2 uur ’s morgens om te denken over het werk, 3 uur ’s avonds om te denken over het leven). Hij wordt door zijn medewerkers voor gek wordt verklaard en hij wil niet al te succesvol worden, want dan heeft hij niet genoeg denk-tijd meer.

Er loopt hier een Nieuwzeelandse Maori rond die al 9 maanden een proces aan het voeren is tegen de internationale school. Hij is bijna blut en gisteren kwam eindelijk de uitspraak; hij heeft gewonnen, maar de school gaat in hoger beroep en hij heeft daar geen geld voor. Vandaag vertrekt hij naar Kiwi land.

Ik kon het niet laten hun levens (en de mijne incluis) te vergelijken met dat van Hemingway. Of wij doen iets fundamenteel fout; of die Hemingway kon het allemaal gewoon beter verwoorden. Dear Ernest heeft zich ook vele dagen zich zitten vervelen, heeft ook last gehad van muggen en buikloop, heeft onzekerheden gekend, had miscommunicatie met zijn staff en heeft emmers liefdesverdriet overleefd. Hij schrijft er niet over, maar gezien zijn ijdelheid moeten het slagen in zijn gezicht geweest zijn.

Terug in mijn kamer wilde ik verder lezen, maar merkte dat ik mijn boek vergeten was, op de bar laten liggen. Weg.

Laten we hopen dat een slimme Tanzaniaan zijn tanden er op stuk bijt en in vervoering raakt over de mooischrijverij.