het regent in kampala

Het regent in Kampala en het ziet er niet naar uit dat het een prettige zondag gaat worden. Gisteren ben ik een beetje lafjes uitgegaan en lag om een uur of 5 in bed. Vandaag regent het ook in mijn hoofd. Hoe oud zou ik moeten worden om te bedenken dat dit soort nachten boven mijn macht zijn?
Ugandezen hebben de naam nogal goed te zijn in uitgaan en feestjes maken. Die reputatie hebben ze gisteren waar gemaakt. Het was erg leuk en gezellig en in de grote ontdekkingstocht door een nieuwe stad heb ik weer terrein gewonnen.

In de afgelopen maanden ben ik nogal stil geweest. Van verschillende kanten kreeg ik verzoeken om meer blogjes te schrijven en dat siert natuurlijk. Maar hoe langer ik niet schreef, hoe meer ik terug-in-de-tijd zou moeten schrijven en steeds meer bedacht ik mij dat ik daar geen zin in heb. Een blog als dit is geen dagboek, het zijn geen brieven, het zijn flarden.
Een als er een paar maanden geen flarden neerdwarrelen, dan wil dat niet zeggen dat er niets gebeurt (in tegendeel).

Vanaf april draait ons programma in Kenia als een zonnetje. Het team daar is iedereen dag weer op pad om een fraaie uitzending te maken, het enthousiasme en de lol spatten er van af. Tanja Lubbers heeft er in de afgelopen maanden er voor gezorgd dat ook in Tanzania de spirit weer terug is. Die jongens daar hebben nu meer dan een jaar lang iedere dag een uitzending in elkaar geschroefd en die zaten er, om in sporttermen te spreken, behoorlijk doorheen. Het maken van dergelijke programma’s is ook een morele topsport. Iedere dag een show maken van een half uur is vrij veel werk. Maar er ook nog eens voor zorgen dat iedere dag de show weer beter was dan die van gisteren is een morele inspanning. De teams die wij hebben zijn niet zo groot, eigenlijk precies genoeg om de werklast aan te kunnen en als er dan iemand ziek wordt komt dat meteen op de schouders van de anderen in het team terecht en dan is de ketting reactie een logisch gevolg. Tanja heeft dat proces in een paar maanden omgedraaid en iedereen gaat nu weer fluitend naar zijn werk. Ze heeft een paar maanden keihard gewerkt en het is zo jammer dat ze verliefd werd op een Sri Lankaan en dat ze ook nog besloot daar gehoor aan te geven. Haar vertrek is een aderlating! Salaam!

In de laatste maanden was ik voornamelijk in Kenia en het werk werd steeds meer door de crew daar overgenomen. In mei en juni was ik iedere dag hands-on bezig met het maken van een programma, langzamerhand werd dat steeds meer gedaan door die jongens daar. Mijn werk verschoof naar het management en steeds meer naar het micromanagement. Kleine dingen regelen, en zorgen dat het geld niet met bakken de deur uit gaat.
Ondertussen was ik voorbereidingen aan het treffen voor het opzetten van ditzelfde programma in Uganda. (officieel heet het Oeganda in het Nederlands maar dat zie er zo lelijk uit, net als Doebai en Oesbekistan, het is fout, maar ik doe er niet aan mee.)
Doordat ik het al eens in Kenia gedaan heb ging en gaat het nu een stuk makkelijker, maar de waarheid is toch altijd weerbarstiger. Ik heb op papier 10 draaiboeken gemaakt die eigenlijk meteen de prullenbak in konden. In mijn hoofd zit een lange actielijst. De hele tijd probeerde ik druk op de pedalen te houden en er voor te zorgen dat er iedere dag stapjes gezet werden in de goede richting. Maar pas vanaf het moment dat we weten dat er een eerste uitzending in het schema van de omroep gepland staat is het voor het eggie.
Vanaf dat moment durfde ik echt een crew aan te nemen, durfde ik contracten met mensen te sluiten en zit er echte druk achter. We moeten op de pit!
Vanaf 1 september is iedereen in dienst en op 30 augustus heb ik een kennismaking meeting belegd met de nieuwe crew. Volgens mij is het een heel leuk team, maar dat zal pas blijken als we echt draaien. Op 12 september hebben we de eerste uitzending. De twee researchers zijn inmiddels aan de slag om te helpen de boel op te bouwen. Een van hen parkeerde gisteren de nieuwe bedrijfswagen in een bloemenbed; hij mag nooit meer rijden en de ander is een lispelende dame die ineens alles geregeld had, die schema’s gemaakt had en die mij aan mijn afspraken ging herinneren. Leuke en minder leuke verrassingen.

Ons kantoor hier is een fijne kleine villa in een rustige buurt van de stad. Fraai gemillimeterd gazonnetje (de houseboy annex tuinman heeft weinig te doen en iedere dag ratelt hij met zijn nieuwe grasmaaier door het beeld) en vrolijke kleurtjes op de muren. Op het parkeerterreintje wordt deze dagen een kooi gebouwd waar we onze minibus in kunnen parkeren. Wij willen liever dat dat ding niet heel erg in zicht is en we zijn een beetje bang dat iemand hem onklaar wil maken. Dus dan maar achter slot en grendel. Ik heb geen idee of dat echt werkt, maar we kunnen niet veel meer doen.

Gisteren en vandaag hebben we de muziek voor de leader opgenomen.
Mijnheer Navio is een enorme held in dit land, hij is een van de hipste rappers en is smooth. Zijn goede vriend MC Dan is een schooier. Voor de bespreking kwamen ze naar het kantoor hier. Deze mijnheren kwam in een heel lange limo met een deur of 8. Het lullige was dat die auto wel veel opzien baart, maar dat ze hem zelf reden en beide op de voorbank zaten. Les 1 in limo-isme; zorg dat je een chauffeur hebt en ga achterin zitten nuffen. Ze kwamen aan, de houseboy gooide het hek open. Ze stuurden die auto de bocht door om binnen te rijden, dat lukte niet in een keer, een beetje heen en weer steken eindelijk konden ze naar binnen rijden. Maar daar waren de lassers bezig de autokooi in elkaar te zetten en die limo kon er niet meer bij. Dus moesten ze weer achteruit om hem dan toch maar op straat te zetten.
Ik zat achter mijn buro te bellen en bekeek de dingen halfig door een raam. Na 5 minuten waren ze nog niet binnen en ik vroeg aan de house boy waar onze wereldberoemde artiesten gebleven waren; bleek dat ze weer weggereden waren, omdat ze niet binnen konden staan.
Een paar uur later ontmoette ik ze in de studio en er werd met geen woord over gesproken. We hebben een opzet voor de leadermuziek en ik ben er wel blij mee.
Er zijn tientallen van dit soort verhalen; klein leed in verre vreemde landen.
In de eerste weken dat ik hier in Oost Afrika was vielen mij dat soort dingen nog wel op; nu wordt het gewoner en beklijft het minder.

Er zijn zoveel kleine dingen die het leven hier leuk maken. Dat het werk goed gaat is natuurlijk een belangrijke, maar inmiddels ben ik ook naar meer plekken in dit deel van de wereld geweest.
Daan was hier een paar dagen en we kampeerden aan de rand van de Rift vallei en zeilden op de Indische Oceaan, met Stefanie heb ik een hand vol kleine reisjes gemaakt, met Hans en Kees wandelde ik aan de voet van de Mt Kenya en daardoor krijgt deze regio steeds meer profiel.
(overigens; ik heb een olifant gezien; heel erg ver weg en zag nog nooit en leeuw in het wild... dus zo erg ver ben ik niet nog gekomen in het afvinken van het to do lijstje.) Komende maand komt Jeroen V hier heen; we moeten de Kilimanjaro op klimmen. Dat is wel goed voor een vinkje of 5 verwacht ik.

Het is natuurlijk wel de bedoeling dat je je ogen open houdt en de dingen blijft zien. [Afgelopen week zat ik in een vliegtuig naar hier; ik zat op de achterste bank en was kribbig (vliegtuig te laat) en slaperig (laatste vlucht die dag) en ineens viel mij op dat het hele vliegtuig vol met kale mannen zat. Het is handig en modieus om het bolletje kort te houden en dat muntje is duidelijk gevallen. Alle mannen waren tot op de huid geschoren. Het veroorzaakte een klein giebeltje.


De avond valt, ik ga een bedenken wat ik wil eten.
Weg uit het stille kantoor en op weg naar het lelijke hotel.
De komende week wordt pittig. Leuk!