the source of the Nile...

20 september 2011

weer zonder plaatjes... nou vooruit; eentje dan van de bron van de nijl...

Vanavond in Kenia is de uitreiking van de Kalasha awards. Via drie mensen die daar zitten wordt ik om de vijf minuten per sms op de hoogte gehouden.

Kalasha is de Academy van Kenia en wij zijn genomineerd voor de ‘Oscar’ voor de beste talkshow.

Ondertussen zit ik in een indiaase hang out met zwembad in Kampala. Er speelt een live band en dat is geen genoegen. Gelukkig staat ook de cd speler ook aan.

Ik ben net in de gym geweest en zit na te zweten. Buiten is het een laffe 22 graden en binnen is het stikdonker en zweterig.

Krijg net door dat de speeches net begonnen zijn in Nairobi... het is nu 10 uur en het gebed is gedaan, mijn bronnen zitten tegen hun zin aan alcoholvrije tafels en vervelen zich.

De dame die mijn eten moet brengen vind dat ik mijn computer moet wegzetten. Ik denk dat het eten best op een hoekje van de tafel kan en dat mijn computer beter bediend kan worden als ie voor mijn neus staat. Het bandje begint jaren 50 Mexicaanse deuntjes te doen. Dat betekent dat er straks lange uithalen gaan komen en het schatje aan de microfoon gaat dat niet halen. Ik ben benieuwd hoe dat opgelost gaat worden.

Afgelopen weken waren druk en reizerig. Dat klinkt alsof het altijd het geval is, maar deze keer was het wel erg extreem. Vooral omdat het niet zo heel makkelijk reist hier. Een vluchtje van een uur van Nairobi naar Entebbe (de luchthaven van Kampala) resulteert in een reis van 6/7 uur. Files en de afstanden van en naar vliegvelden zijn de boosdoeners.

Het opzetten van ons wonderprogramma hier in Uganda gaat wel goed, ik ben niet ontevreden, maar er zijn veel technische problemen. Er is gedoe over het geluid in de bus en er was een groter technisch probleem. Ik zal een poging doen het kort te houden: in de bus zit een installatie met camera’s, microfoons, voor de regisseur die voorin zit 2 minitoren en voor de passagiers achterin nog een tv toestel. Dan is er een schakelpaneel en zijn er grote dikke apparaten die de programma’s opnemen. Al met al is het een buitengewoon compact ding met heel veel techniek. Het ziet er uit als een leuk dingetje, maar het is high tech en het is custom made (de mevrouw van de muziek heeft het probleem van de hoge noten opgelost.... ze is gewoon opgehouden met zingen en doet nu een Duits walsje). Die machinerie is aangesloten op de accu van de auto. Die accu levert 12 volt, die machine heeft 240 nodig. Om dat om te zetten bestaan er zg inverters. Technisch ben ik niet zo heel goed, maar merkte wel dat er iets niet klopte, het piepte namelijk heel hard, en dat doen apparaten meestal als ze aandacht willen. Dit apparaat piepte niet alleen, maar misschien wel erger, hield op met piepen en hield ook op met werken. Dus toen begon de lange weg door de gedrochten van de spaghettikabels, de knopjes, de pluggen en de gelaste verbindingen. Ik zou het kort houden... inmiddels moeten we maandag launchen en het is misschien wel bijna goed aan het komen... we zijn dingen op het spoor en er zijn een paar proefuitzendingen gemaakt. Maar echt helemaal zeker ben ik niet en nogmaals; ik weet niet zo veel van techniek en via de telefoon geïnstrueerd worden is lastig. Ik moet dingen managen die ik zelf niet snap en heb een beetje het gevoel dat ik een open hartoperatie moet uitvoeren met een aardappelschilmesje terwijl de patiënt denk dat hij beter even naar het ziekenhuis in de volgende stad gebracht kan worden. Ik denk alleen dat we daar geen tijd voor hebben en dat de doktoren in dat ziekenhuis dan ook op internet ‘open heart surgery for dummies’ gaan intikken en dan ook een aardappelmesje uit te la pakken.

(ondertussen komt uit Nairobi het bericht dat verschillende tafels om drank smeken... en de speeches gaan door) ( de muziekmevrouw is afgevoerd nadat de gasten geklaagde hebben) .

De technische dingen komen boven op het gewone regelen van een nieuw kantoor met nieuwe mensen en allemaal onwennigheden. Als we straks gewoon keer draaien dan wordt de routine de grote killer. De sleur ligt dan om de hoek. Nu we die routine nog niet hebben is de onzekerheid, het wachten en het vinden van de vorm de boosdoener. Mensen komen niet opdagen en daar wordt op gewacht, mensen komen wel opdagen en wachten zich suf. Kippen zonder kop en mensen die keihard werken, of mensen die lamlendig filmpies zitten te kijken.

Toen we dit programma in Kenya gingen opzetten hebben wij iedereen precies verteld wat ze moesten doen en hoe ze dat moesten doen. Dat zorgde er voor dat ze erg zwaar op ons leunden, maar dat het als een zonnetje ging.

Nu ik daar veel minder ben gaan er ineens heel andere krachten werken en (bij de Oscars gaat het nu om de categorie talkshows..... wij dus....) worden nu eindelijk pas de machtsverhoudingen duidelijk. Die sacherijnige tor blijkt eigenlijk heel doortastend, die leuke speelse editor bakt er niets van maar werd door iedereen gedekt, dergelijk geschuif. Dat wilde ik hier in Uganda voorkomen door iets afstandelijker te zijn en minder hands on. (and the winner is.....Capital talk... godver.... en heel toevallig, een van de bestuursleden zit in de redactie van Capital talk... gek zeg! ... maar toch heel jammer en vervelend...het was zo leuk geweest. Goed, water under the bridge) Tot nu toe is het een spannende onderneming om veel vrijheden te geven en toch zeer on the job te zijn. Het houdt het in elk geval spannend voor mij en ik denk dat de crew hier eigenlijk beter is dan in Kenya, maar nu nog wel veel leiding nodig heeft.

Gedeeltelijk moest ik het wel losser en afstandelijker doen omdat ik een paar keer in Kenya moest zijn. Eerst omdat Stefanie hier kwam en ik haar heel graag wilde zien. Daarna omdat ik haar weer wilde uitzwaaien toen ze weg ging en ze handen nodig had om dingen te regelen. Uiteraard ben ik die dagen ook op kantoor in Nairobi geweest en hed daar allemaal dingen gedaan. Ik moet mijn aandacht nu verdelen en die afstand was dus noodzakelijk.

Het werken is wel erg veel en gelukkig ook wel leuk. Dat heen en weer reizen is echter necking. Belgrad is hier ook, gelukkig. Hij is een collega van mij die zich steeds meer met allerlei praktische dingen bezig houdt. Het is een vreemde knul, een ex profvoetballer uit Kameroen die ooit in het Oostblok carriere ging maken, dat lukte maar half en is toen in Monaco business gaan studeren. Hij is 27 en jong en enorm gedreven. Hij woont nu op kantoor en als ik rond 23 uur weg ga gaat hij nog even iets nuttigs doen. ’s Morgens krijg ik de eerste mails van hem rond 7 uur. Hij is buitengewoon goed in het maken van protocollen en richtlijnen. Dat is in onze organisatie heel nodig omdat het met 3 landen en inmiddels zo’n 40 mensen die allemaal enorm creatief zijn, heel snel chaos wordt. Hij heeft de bijzondere gave absoluut niet creatief te zijn en dat ook niet te ambiëren. Maar daardoor zit ie ook een beetje op een eiland, en op dat eilandje is hij de baas. Heel geestig.

Het is plezierig om iemand te hebben die min of meer het zelfde doel voor ogen heeft en met wie ik even kan overleggen voordat ik iemand ga ontslaan, of als ik vind dat er een nieuwe computer gekocht moet worden. Dagelijks getut door te nemen is wel prettig.

In de tijd dat Stefanie hier was is ze gelukkig ook nog een weekend naar Kampala gekomen. Dat gaf de mogelijkheid eens de stad uit te gaan. In Kampala weet ik de weg van het vliegveld naar kantoor, naar het 60+ bordeel hotel waar ik woon, naar de ATM en naar de gym... aan veel meer ben ik niet toegekomen. Het is een beetje merkwaardig maar daarom des te leuker om naar Jinga te rijden en in een heel plezierig hotel te zitten, om te raften op de Nijl (2 kilometer van de bron van de Nijl...(die Bron van de Nijl klinkt heel romantisch... maar dat is weinig meer dan een vlaggetje in het water. Lake Victoria stroomt leeg in een rivier... et voilá da’s de bron...) en een lange wandeling door de bush te maken. Te merken dat Uganda toch echt anders is dan Kenya en dat Ugandezen vrolijke vriendelijke mensen zijn (die wel wat chilipepers kunnen gebruiken).

Langzaam stomen we op naar de ‘eerste uitzending’. Vanavond moest iedereen vroeg naar huis van mij. Morgen (zaterdag) moeten een paar mensen werken aan de bus. Zondag moet iedereen naar de kerk (vinden ze zelf) en maandag moet de show geleverd worden aan de omroep.

Dinsdag is de eerste echte gewone productiedag....

Daarna gaat er waarschijnlijk een last van mijn schouders vallen. En kunnen we een vinkje zetten. Dan is land nr 3 gerealiseerd.