kenya International film festival

Afgelopen week was het KIFF in Nairobi. Het Kenya International Film Festival. Ik heb het grotendeels gemist.
In het gebouw van de Alliance Française was de slotavond. Ergens op de uitnodiging stond ook het woord ‘Gala’, maar dat was een beetje weggemoffeld en dus stoorde niemand zich daar aan.

Ik was op tijd. De anderen niet. Het is ook onzinnig om al om 6 uur zo’n feestavond te beginnen. Dat vonden er meer en dus kwam iedereen op een tijd die hen beter beviel. Rond half 8 begon de zaal een beetje vol te lopen en om 8 uur kon er begonnen worden. Dat gaf mij de tijd om eens rustig te bekijken die er zoals op zo’n feestavond af komt. Ik denk dat ook in Venetie, in Cannes, in Hollywood en zelfs in Utrecht de massa die op zo’n slotavond af komt vakgenoten zijn. Ook hier. In dit geval was het opbeurend te zien dat de meerderheid van de mensen in de zaal (en eerder buiten voor de deur) onder de 30 jaar was. Als we hierop af moeten gaan, gaat Kenia een rijke toekomst tegemoet. Het zal in elk geval rijker zijn dan het verleden. Op filmgebied heeft Kenia weinig in de melk te brokkelen.
(Het enige land in Afrika dat een filmcultuur heeft is Nigeria, Nollywood moet de Afrikaanse tegenspeler van Holly en Bolly zijn. Ik heb ernstige twijfel over de internationale adaptatie van Nolly, maar de home market is al 154 miljoen mensen groot. Dat is toch 10 keer groter dan Nederland dus waarom zou je daar schamper over doen. In Zuid Afrika doen ze ook aan film, maar dat is meer productie voor de export).

De bezoekers die gedwee buiten stonden en wachtte totdat er iets ging gebeuren waren meer geïnteresseerd in mij dan in elkaar. Ik wilde vragen stellen voor mijn grondige onderzoek, maar zij wilden vragen stellen over mijn herkomst en wat ik daar deed. Eén meisje was vermetel. Zij vroeg ronduit: “Bent u regisseur?”. Nou kan je een vrij filosofisch antwoord op geven, maar ik bedacht het simpel te houden: “ik maak tv programma’s, ik ben producent.” Zij vroeg of ik ook scripts koop. “Nee, dat doe ik niet”. “Heeft u veel scrips gelezen?” “Ja vrij veel”. “Mag ik u mijn script sturen”. ”Ja, maar als ik het niet leuk vind dan lees ik het niet uit”. Ik moest toch net doen of ik een pief ben in deze markt; je wordt gedwongen in een rollenspel.
Het meisje was klein, jong, had een meisjesachtige bloemetjes jurk aan en een plastic bloem in ‘t haar. Ze keek schalks en ik antwoordde alsof ik met mijn kleine nichtje praatte, of ik haar niet helemaal serieus nam. Ik vroeg: “Heb je al veel geschreven?” “Best wel...”, zei ze, “...alleen maar scripts voor films en tv”. “En is er als een iets van je verfilmd of op tv geweest?” “Ja, wel eens, maar kleine dingen.” De tv stelt hier niet zo heel veel voor, de kwaliteit dan, maar het bereik kan wel erg groot zijn. Ik peilde haar nog eens en bedacht mij dat er ook in Nederland best heel succesvolle scriptschrijvers zijn die er tuttig uit zien, of zich meisjesachtig voor doen. “Hoeveel dingen heb je gemaakt?” “Ik heb een serie geschreven van 32 afleveringen voor tieners...” Mijn ogen werden groter. Ik wilde haar aanmoedigen maar zei per ongeluk: “Is that all...?”
Onverschrokken ging ze verder:”Ik werk nu aan een serie voor kleine kinderen, we maken een serie in Swahili en één in het Engels. En samen met de East African Community werk ik aan een speelfilm over een multiraciale band, die het gaat maken..."

Op het verkeerde been, lekker mis.

Deze dame is al gepokt en gemazeld. En in plaats van afstandelijk te zijn wilde ik nu heel graag haar scripts lezen, maar ik kon ‘t niet maken om ineens als een blad aan de boom te veranderen van strategie en een andere rol te gaan spelen. Zij bleef gelukkig op haar hakjes draaien en ik zei haar dat ik wel eens wat geregisseerd heb, dat ik heel benieuwd ben naar wat ze doet, maar dat er hier op het festival vast veel betere regisseurs rondlopen. Ik benadrukte dat ik graag wat zou lezen, en gaf mijn kaartje. Niets meer van d’r gehoord.

Zou zoiets nou ook in Nederland kunnen gebeuren of betrapte zij mij op onderschatting van vrouwen, Kenianen en/of jongeren?

De rest van de avond was van een bevestigende knulligheid. Het ministerie van informatie gaf een Life Time Achievement Award aan de vorige minister van informatie (Wij van Dreft adviseren Dreft) Een Belg kreeg 3 grote prijzen voor zijn film. (Later stond hij te dansen met het mooiste meisje van de avond en ik vroeg me af of dat een onderdeel van het prijzengeld was). Er werden nog en paar geïmproviseerde prijzen uitgereikt; de lulligste houten giraffe uit de toeristen winkel om de hoek werd in het leven geroepen als the Kenya Giraffe Award, en een uitgehold nijlpaard van de winkel er naast werd de Hippo Award. Ben vergeten waar die prijzen voor waren.

De jury bestond uit een drietal bijzondere dames, aangevuld met locale talenten. De drie dames waren alle drie even prachtig en nog leuk ook. De voorzitter van de jury was een Zuidafrikaanse van 36 jaar die in London professor African Film is, de secretaris een Canadese (32) die modern African Art doceert in Toronto en geen enkele moeite had met het opnoemen van een rijtje Afrikaanse namen. De derde was en Spaanse cultureel antropoloog met als specialisatie 3-rd world movie, aan de universiteit van Londen, expert in het werlk van Bunel. Deze drie dames, de lachten zich een kriek, struinen jaar in jaar uit de film festivals in Afrika af, kenden elkaar goed en gaven energie. Hun lol was duidelijk, maar hun missie was minstens zo duidelijk en hun oordeel in het juryrapport was hard: deze film krijgt de prijs omdat er niets beters is. Deze acteur krijgt een prijs, niet voor deze film, maar voor al zijn eerdere werk. Ze wisten waar ze het over hadden en stonden op het podium iedereen in de zaal aan te moedigen vooral beter hun best te doen en geen genoegen te nemen met het resultaat van de huidige inzendingen. Het waren power girls die op de juiste plek de juiste energie gaven.
Er volgde nog een tenenkrommende deel waar de jury niets mee te maken had en daarna mochten we weg.

Tijdens de rit veranderde de bestemming 3 keer en uiteindelijk zaten we in het verkeerde deel van het restaurant (de band stond zo’n beetje óp onze tafel). In de tijdspanne van 50 minuten kwamen de belangrijke gasten binnen. Blijkbaar was ik er daar ook een van, geen idee waarom. We aten pizza met hompjes lamsvlees dronken veel bier en gingen dansen met de band. Van Marokko tot Congo, van Senegal tot Zuid Afrika, de hits van het continent kwamen voorbij, iedereen werd lacherig van de drank, losjes van het dansen. De Belgische regisseur verliet de tent met het mooiste meisje en de directeur van het festival stond de hele tijd barbonnen te betalen.

Zo werd het een buitengewoon succesvol festival

(*) later begreep ik dat het het beste festival ooit was omdat niemand elkaar de hersens ingeslagen heeft. In eerdere jaren eindigde het festival altijd in een vechtpartij die nog maanden doorsudderde. Doordat de jury uit mooie, blanke, vrouwelijke experts bestond, kon niemand er bezwaar tegen maken.