terrastuin, vallen en opstaan en de schade

Het verhaal hier onder publiceerde ik nog niet, schreef het al een weekje geleden.

Gisteren en vandaag waren drukke dagen. De voorlopige score: 1 ontslag, 4 blaren, een vies trappenhuis en voor ‘het werk’ moet een aanvraag geschreven worden. Centen binnen halen is belangrijk. Eerder is het gelukt, dus moet het nu ook lukken. Het komt op meer aan dan alleen fijn formuleren.

Afgelopen zondag stond ik op mijn achterbalkon, (niet te verwarren met het voor-terras) en ik keek naar de bouwput achter mijn woonst. Sommige dingen in Kenia gaan tergend langzaam, andere dingen gaan snel. Toen ik hier kwam wonen (4 weken geleden) keek ik uit op een prachtige villa, met een fraaie oude tuin. Ineens was het dak van die villa af en zag je de geweldige ruimte indeling, de muren stonden nog overeind en talloze mannen waren de leidingen aan het strippen en waardevolle dingen aan het slopen. Nog een dag later waren de muren weg en al afgevoerd.

Wat overbleef was rode aarde en een slordige tuin. De grond is hier vrij duur en er zal beslist iets hoogs en rendabels gebouwd worden. “De tuin zal slinken”, bedacht ik mij. Toen werd er een week weinig gedaan (er werd een wc gebouwd en een opzichtershutje) en ik keek uit over de tuin en zag nu planten en bomen staan.

Al een tijd rij ik door deze stad en bedenk mij dat ik gewassen voor mijn terrastuin wil kopen. Het is leuk de tuin in te richten, het is leuk om daarover na te denken en het is niet leuk om geld uit te geven aan nutteloos kruid. Dus dacht ik iets langer dan ik wilde over wat ik wilde.

In Amsterdam zijn een paar huizen die je van de straat kan zien die bomen op het dakterras hebben. Aan de Amstel is er één met kromme dennen, aan de onvolprezen Haquartstraat en zelfs mijn overburen op de Brederodestraat hadden een boom (maar dat was zo’n kerstding die ze na bewezen diensten op het dak hadden gegooid en die ineens was gaan groeien). Een boom op een terras zegt iets over de grootte van het terras, over een soort rijkdom en over langdurigheid. Dat laatste is tegenwoordig niet meer waar omdat je complete bomen naar boven kan laten takelen, maar er is nog zo’n zweem en dat verlekkert.

Het was dus vrij logisch om bomen te willen en ik had geen idee welke. Maar uitkijkend over de tuin beneden bedacht ik mij dat ik eens een praatje met de opzichter zou moeten maken over wat de plannen waren met al dat fraaie groen. Als mijn veronderstelling klopte dan zouden de bomen, planten en struiken van beneden spoedig gerooid worden of op zijn best in handen komen van een tuincentrum zoals die hier langs de weg staan. Als ik mijn boom daar zou kopen dan had een handelaar geld verdiend en had ik meer betaald. Het waren zo van die gedachten.

Maandagochtend om een uur of 7 stond ik te douchen. Mijn badkamer kijkt uit over die bouwput en ik hoorde een merkwaardig geluid. Mannen met grote hakmessen waren bezig de door mij begeerde bomen en struiken om te hakken.

Ik spoedde mij, handdoek om mijn middel, naar het balkon en schreeuwde tegen de heren dat ze even moesten ophouden omdat ik die dingen wel wilde kopen. Geld maakt gelukkig en ze hielden meteen op. Ik had afspraken en wriemelde er nog een kort bezoekje aan de bouwplaats tussen. De vriendelijke man leidde mij rond en ik wees aan wat ik wilde hebben; een frangipane boom, een bottle brush boom, ik wilde graag die stam van die boom die hij net geveld had en een heel Grote Struik met kleine witte blommetjes. Ik maakte een prijs af, inclusief naar boven brengen (5 hoog) en haastte mij naar mijn afspraak, met klei aan mijn zolen. Vriendelijk zwaaiend naar de mannen.

Halverwege de dag werd ik door de mevrouw gebeld die mijn huis schoonmaakt (Dorcas heet ze). Ze vertelde dat er spaken in het wiel gestoken waren. Thuis hoorde ik het verhaal: De man had geen buitenlanders op de bouwplaats mogen toelaten en was onverwijld ontslagen. Op de valreep had wij nog wel de bottlebrush boom en de in stukken gehakte frangipane boven gebracht. Dorcas had hem betaald. Het woei hard en ik zette de fragipanestronken in een emmers water en zette de bottlebrush op de hoek van mijn terras, zekerde hem met touwen en ging weer aan de aanvraag schrijven.

Anderhalf uur later werd ik wakker uit een computercoma en keek rond, maar zag alleen de wortels van de bottlebrusk parmantig over de reling van het terras steken. De boom was weggewaaid, over het hekje en hing nu ondersteboven met de kruin naar beneden. Ondanks die aanvraag moest ik hier wel snel iets aan doen. Met vier mannen die hier op deze compound werken haalden we de boom naar boven. Zwetend en puffend zette ik hem in een windstillere hoek.

Vanmorgen heel vroeg, een uur of 7 ging ik naar de tuincentra in de buurt om een heel grote pot te kopen waar de boom gelukkig in moest worden. Om 8 uur was ik terug met 10 hibiscussen, 2 papaya bomen, een vierkante meter bamboe, 8 potten een een heel grote lelijke witte teil en 2 mannen met wie ik alles naar boven bracht. De witte teil was een substituut voor de heel grote pot. Er zijn blijkbar niet zo veel mensen die hele bomen in potten willen op hun terras.

Om 9 uur begon de werkdag maar er was geen elektriek, ik had de hele operatie best iets minder haastig kunnen doen en besloot dan maar naar de bank te gaan en een printertje gaan kopen (ik heb 2 printers in Nederland).

Tegen de tijd dat ik weer terug was, zonder printer want ik was besluiteloos, en zonder geld want de bank doet er 4 weken over om een account te openen was ik een tikkie kribbig. Thuis merkte ik dat de elektriciteit, en dus het internet het nog steeds niet deden en besloot dan maar plan B uit te gaan voeren. Eerst op de fiets naar een cafe met internet en dan wat zakelijke dingen te gaan doen (we komen maar extreem langzaam op gang hier en in levende lijve verschijnen kan de boel wel eens iets versnellen). Op de weg terug van het internetcafé belde ik de wacht van de compound en hij vertelde dat er weer elektriciteit was, dus repte ik mij naar huis en begon eindelijk het echt constructieve deel van de dag.

Toen ik net een uurtje bezig was ging de stroom er weer af en in een lichte woede liep ik door mijn lege huis op zoek naar iets wat ik kapot kon gooien en op dat moment kwam er een jongen boven. Ik kende hem niet. In slecht engels vertelde hij dat hij op de bouwplaats beneden werkt en dat hij voor de deur stond met een paar dingen die ik gisteren had aangewezen.

De kleine rebel wist natuurlijk dat er met zijn collega gisteren gebeurd was en toch was de aantrekkingskracht van de klare munt te groot geweest. Samen met een paar collega’s hadden ze de stoute schoenen aangedaan en hadden ze met name een heel Grote Struik uit de grond geworsteld, waren er mee de straat door gelopen en hadden aangeklopt. Benden zag ik dat de struik wel heel erg groot was, en vertelde de heren dat ze hem wel naar boven konden brengen, maar dat ik niet helemaal zeker wist of dat wel zou kunnen. Na een uur worstelen met dat loodzware ding was het trappenhuis een puinhoop, waren de muren voorzien van groene (bladeren) en rode (wortels) strepen en stond de beheerder hoofdschuddend te kijken en had ik drie blaren.

De mannen kregen schouderklopjes, glaasjes water en geld en ik zat opgescheept met een heel Grote Struik.

Het was 2 uur en uiteindelijk deed het internet het weer. Rond een uur of zes ben ik planten in potten gaan zetten en ben een beetje met die dingen over het terras gaan slepen. Ondanks de boom, de bamboe, de bananenbomen, de papaja, de frangipane struik en de nieuwe Grote Struik is het terras nog steeds vrij leeg. Morgen moet ik weer een grote witte teil gaan kopen en moet nog iets verzinnen voor de planten die niet in de potten pasten of die nog geen pot hebben.

Ik ben erg benieuwd of de boom en de struik het overleven.

Het is nu 10 uur ’s avonds en ik ben de verloren tijd aan het inhalen en de aanvraag aan het schrijven. Maar ik zit niet erg rustig. Toch bang dat er weer een boom of struik van het terras weg waait.

-------

We zijn nu een week verder.

Mijn buren zijn Indiërs en spelen kerstliedjes, de hele dag al. 'Oh dennenboom' en 'jingle bells' in een opera uitvoering. Sommige dingen in het leven snap ik echt niet.

Inmiddels is de hele boel keihard aan het groeien, verse blaadjes, nieuwe bloemen. Sommige planten hebben het vervoer en het gesol niet overleefd. De hele Grote Struik gaat waarschijnlijk een bladloze toekomst tegemoet. Hij gaat het niet overleven, maar het is te veel werk hem weer naar beneden te krijgen. de bottlebrush heeft al nieuwe bladeren... die haalt het wel... ooit.

Ik heb een mijnheer betaald om het trappenhuis opnieuw te schilderen.

Wat een braaf getut allemaal... ik denk dat ik de volgende keer over de afwas, het schoonmaken en het zilverpoetsen ga schrijven.

de achterkant van Facebook

Smack

Bof

*knock out*

Dat facebook een populair communicatiemiddel is is wel bekend. Er zijn alleen een paar zonderlingen en bejaarden die vinden dat het niet nodig is om mee te doen.

Het hele leven ligt ineens in de etalage en soms kom je dingen tegen die je niet wil zien. De dingen dringen zich op. Er zijn overledenen wiens digitale nalatenschap niet wordt opgeruimd (zo’n pagina krijgt dan iets heel illusters) en zijn mensen die je opsporen en heel vriendelijk doen terwijl de herinnering aan hun in alcoholdampen is vervaagd en zijn mensen die wendingen in hun leven aankondigen die als een stomp in je maag aankomen.

Een gesprek is de beste manier van communiceren, soms kan een brief daar overheen. Dat is ook een vorm van gestolde aandacht. Daaronder in de ranking staat een e-mail, het is wel een brief, maar zonder de aandacht van de antieke postzegel, en zonder het karakter van het handschrift. De laffere vorm daarvoor is een sms. (“Ik zal het nooit meer doen en hou van je...” ) De nederigste vorm van communicatie is facebook, het is het in het donker schreeuwen van een bericht. Je weet niet wie het hoort, je weet niet wie het oppikt. Het open domein is de etalage van de ziel.

De vraag is dan of zo’n ‘au’ bericht een persoonlijke gerichte pijl is, of dat het een schot hagel was dat toevallig doel trof. Ik denk dat het internet een groot hagelkanon is, met zo af en toe een kogel met een strikje er om.

Afgelopen week die saaie film over facebook oprichter Zuckerberg gezien, alle berichten gelezen waarom hij Time’s man of the year werd en misselijk geworden over de berichten van the new lover op dit medium. Het beeld begint te kantelen. Van een onmisbaar en een ‘normaal’ communicatiemiddel, zeker als je ver weg bent, wordt het ineens een opdringerig, tegen je been aanrijdend hondje. Het brengt de wereld dichterbij, ook ongevraagd.

mooie foto

Vandaag kreeg ik deze foto opgestuurd. Heb de laatste dagen steeds al zin om in de sneeuw te wandelen. Kan ineens enorm verlangen naar het gedempte geluid in de stad, het knarsen van de sneeuw, naar het bizarre sneeuw licht.
Maar deze foto deed het hem helemaal...
en dat terwijl iedereen in Nederland verlangt naar de zon op mijn terras en de wuivende bomen, de overvliegende neushoornvogels en het planten van bamboe...

oma II

Eerder schreef ik dat Berend Quest een langer verhaal van mij bewerkt heeft en in stukken hakte. Hij publiceert nu met gepaste regelmaat de stukken over mijn oma, hoe ze met vriendinnen de oorlog in het Japanse interneringskamp overleefde door recepten te verzinnen.

http://berendquest.nl/2010/12/het-bonbondoosje-van-mijn-oma-ii/

de recepten publiceert hij apart:
http://berendquest.nl/2010/12/lams-en-varkensribben/

Oma

Naast dit blog schijf ik ook wel een verhaaltjes.
Berend Quest is een beroeps blogger, twitteraar en communicator.
Een van de verhaaltjes die ik schreef leken mij te passen bij wat hem interesseert.
Eten, geschiedenis, context met een persoonlijke toets.

Ik stuurde het hem op en hij gaat het nu in door hem bewerkte vorm op zijn blog publiceren.

dit is het eerste deel.

http://berendquest.nl/2010/12/het-bonbondoosje-van-mijn-oma-i/

huiselijk geweld III

Vandaag is het zondag, gisteren kwam ik terug uit Tanzania. Precies een week geleden heb ik de bloempotten op het terras hier schoongemaakt, geschoffeld, geraniums gestekt en de bougainvillea gesnoeid, gras uitgetrokken en bemoedigende woordjes gepreveld. Een week later kwam ik terug in die week heeft het geregend heeft de zon geschenen en deed de natuur waar het zo goed in is; groeien en woekeren. een week nadat ik een uurtje aandacht aan die bakken gaf staat er een soort van tuin. dat groene spul explodeert de grond uit... wat een vuurwerk!

huiselijk geweld II

Een leeg huis woont niet lekker en een leeg terras is niet erg uitnodigend.
Kenianen hebben een andere smaak dan ik en de buitenlanders die in Kenia wonen laten zich bedotten.

Ik heb dus meubels laten maken, geheel naar eigen ontwerp en eigen inzicht.
Dat inzicht kwam tot stand door wat ik dacht dat redelijk was op de lelijkheidsschaal en waarvan ik verwachtte dat de heren meubelmakers konden maken. Ik heb mijzelf in mijn voeten geschoten en ik wist van tevoren dat dat zou gebeuren. Ik wilde iets wat niet kon.

Ik tekende op de achterkant van een bierviltje een tafel en zette daar maten bij. Gewoonlijk worden meubels in dit land van dikke hompen illegaal gekapt tropisch hardhout gemaakt. Op de meubelboulevard hier liggen planken waarvan je de tranen in de ogen schieten, tot ca 80 cm breed, 6/7 centimeter dik teak, en daar worden de lelijkste deurknoppen van gedraaid, of neogotische tafelpoten. En er wordt heel veel afval geproduceerd. Schaafsel, zaagsel en mislukt zaagwerk; het ligt op smeulende bergjes weg te stomen, produceert heel veel rook en smog. Het is smerig en eeuwig zonde.

De prachtige planken worden verzaagd tot van alles, en alle gebeurt met een franse slag. Als er iets langer nagedacht was hadden die lui allang een zaagbank kunnen kopen (of maken) en daarmee hadden ze heel veel scheef zaagwerk kunnen voorkomen.

De tafel die ik tekende, wilde ik proberen zo elegant mogelijk te maken. Dus zei ik dat ik een dun blad wilde en taps toelopende poten. De timmerman zou een dikke plank in twee dunne planken zagen. Ik besprak met hem de kans op lelijk zaagwerk (want met de hand). Hij verzekerde mij dat het in orde zou komen.Ik vroeg het mij af en gaf toch de opdracht. Er waren een paar andere dingen die ik niet wilde; geen houtlijm, geen vulmiddel om slordig zaagwerk te compenseren en een afwerking graag met het allerfijnste schuurpapier. Timmerman stond er waterig en ongelovig bij te kijken, maar knikte.

Ik betaalde aan en 5 dagen laten kwam hij de tafel brengen.
Ik werd pissig want het gat voor de parasol was niet met een boor, maar met een beitel gemaakt; het prachtige hout was verkracht, midden op het blad.

De tafel staat hier buiten; het zonnetje schijnt (krachtig), het regent, het waait en ik merkte dat het hout ging werken. Het was heel jong en vochtig hout... nooit gedroogd geweest, springlevend. Ik belde de timmerman; hij zei dat dat het logische gevolg is als je zo'n dikke plank halveert. Ik zei dat hij geen tafel moet maken als hij van tevoren weet dat die niet goed zal zijn en dat ie gaat kromtrekken, dat hij goed hout moet gebruiken en een beetje eergevoel in zijn werk moet verstoppen. Hij zei dat als ik dunne planken wil, dat het niet aan hem is om te bepalen dat dat niet kan.
Met vriendelijke schouderklopjes kom je er niet, maar iets anders kan ik mij ook niet voorstellen... Hij had zijn geld en ik een kromme tafel, dat was de patstelling. Het enige dat ik kan doen is zelf elke dag het tafelblad omdraaien, en de andere kant op laten kromtrekken.

Gisteren legde ik het blad omgekeerd.
Vannacht regende het.
Ik schrok een paar keer wakker.
Vanmorgen zag ik het resultaat van het geweld van kromtrekkend hout.
Het maakt het geluid van een kleine oorlog.

Straks ga ik naar de tafelmaker, hij is nu nog bezig met 4 stoelen voor me, en voor het ijzeren plaatje voor het parasolgat en ik wil een potje olie hebben om de meubels in te kunnen oliën...

Eerst vriendelijk met hem doen, met opdrachten wapperen en dan toch nog eens opperen dat hij die tafel komt repareren...

Zo blijft het een tango of dependency: Ik heb alleen maar invloed op hem zo lang er een volgende opdracht in het vat zit. Misschien verstaat hij zijn vak toch beter dan ik.

huiselijk geweld I

In Nederland wordt Sinterklaas gevierd. Dat is een jaarlijks excuus om veel dingen met kaneel en kruidnagel te kunnen eten.
Pepernoten, stooflapjes en speculaas in allerlei vormen en kwaliteiten.
Sinterklaas is weer vertrokken, maar die kruidnootjesdamp blijft nog wel even hangen.

Ik hou niet zo van die winterse Nederlandse feestdagen, er zit iets claustrofobisch aan.
Binnen zitten in een te warme ruimte met te veel mensen die gestaag op dronkenschap afstevenen en elkaar lastig vallen met welgemeende emotionaliteit, die je toch beter voor je kan houden. Morgen heb je spijt van dat je die woorden in je mond nam.

In beeld domineren de kaarsen, fluweel, rood.... op de smaakpapillen domineert kaneel, kruidnagel en zware wijn.
Ik vind het niet zo erg dat ik niet in Nederland woon gedurende de feestdagen.

Hier in Kenia wonen Nederlanders.
Afgelopen week was ik in Dar es Salaam en daar wonen ook Nederlanders.
Ook zonder de Sinterklaasvieringen te bezoeken at ik hier en daar pepernoten. Bij de supermarkt hier ter stede lag een verloren pak speculaas, en ik kocht dat.
Er zit een soort hardnekkigheid aan, iets opdringerigs; ze kwamen op mijn weg.

Gisteren was ik aan het koken en bedacht mij dat ik mijn oven nog nooit gebruikt had. Ik had geen recept en het internet deed het gisteren niet.
Dus moest ik zelf iets verzinnen en bedacht dat ik een soort stevig zandgebak wilde maken en dat in twee lagen, om daartussen die veel te bittere grapefruit marmelade te kunnen smeren.
Ik worstelde wat met boter, suiker, meel, ei, zout, kaneel, citroenschilletje, kruidnagel... denderde de dingen in de oven en na een half uurtje werd ik opgeschrikt door de gezellige geur van de Hollandse decembermaand.
De horror.

Vanmorgen heb ik op mijn terras gezeten en de speculaastaart met grapefruit marmelade gegeten. Ik kon niet helemaal objectief proeven of het lekker was.
Kenia mag dan vrij ver van Nederland af zijn, maar de december walm kruipt onder deuren door, glipt vliegtuigen binnen en dringt zich op aan een ieder die er kwalijke associaties bij heeft. Ieder ander wordt ongemoeid gelaten.