vakanties.... en weer terug, inshallah.

Iedereen is op reis, of geweest.

Weg om met kinderen in zwembaden dingen aan het doen die maar half leuk zijn. Men accepteert dat vakantie er nou eenmaal bij hoort. Elk jaar is het weer een crime om te bepalen wat goed genoeg is voor de kinders en waar de ouders ook best aan hun trekken komen.(Iets met veel wijn).

Mijn overburen zijn gisteren terug gekomen, nu hoor ik ze weer. Ze kreunen en klagen tegen hun hond: "Pietje, foei, Pietje braaf, Pietje kom". Ik had die mensen niet gemist maar bemerk hun aanwezigheid. Ik ben blij dat ik Pietje niet ben. Of hij is drie weken opgesloten geweest in een duur asiel, of moest drie weken mee naar een veel te warme camping en dan constant aan de lijn en nog steeds dat gezeik over Pietje dit en Pietje dat. Ik zou mijn tanden in een kuit zetten als ik Pietje was, of dat spelletje over die zindelijkheid heel erg gaan traineren.

Van vrienden en familie is het bij te houden, zo van 'die zullen zo langzamerhand wel terug komen'. En dan bellen ze omdat ze zo'n fijne tijd hebben, of gehad hebben. Ik gun het ze van harte, maar kamperen vond ik altijd vrij vervelend en drukke campings al helemaal en dat kindergedoe lijkt ook aan mij voorbij te gaan. Maar werk staat bijna stil, er is geen donder te doen. Er zijn veel mensen in de stad en door de zon waande ik mij ook in zomerse omstandigheden. Niemand heeft haast, iedereen heeft een excuus. En ik heb een bootje en een gebrek aan discipline.

Toch kan ik ook jaloers zij op die vakantiegangers met kinderen. 'T is ook wel heel plezierig. De prioriteiten zijn zo lekker duidelijk. De kinderen moeten het leuk hebben en de rest is post puberaal en pre midlife gezeik.
Je weet wat je krijgt, je hoort te zeiken, het zwembad moet tegenvallen en de kampingdisco met die te jonge, maar te geile meisjes is verboden terrein, je weet dat er binnen drie kwartier rijden er een fraai museum, een mooie kapel en een goede kroeg is, maar daar ga je niet naar toe. Je weet dat je vlak in de buurt heel lekker, ver boven het budget, kan gaan eten, en dat stel je nog eens lafjes voor, maar je doet het niet. En glazig kijken naar die BBQ kooltjes is ook wel fijn. Hup lappie er op en de kinderen weer blij. Dat gedoe met alleen een korte broek en een een hemd is eigenlijk wel lekker en dat de buurman dat ook doet is naar. (hij is een lul, een pak karnemelk, een suffe eikel met een transistor, maar je kan er goed biertjes lenen).
Het is comfortably confronting.

Terug in Nederland is het effe wennen. De kinderen hebben er geen probleem mee. die hebben het met hun vriendjes een half uur over de vakantie (huh.. maar vooraf waren ze heel stringent... moeten ze nu dan niet scoren met al die dure uitstapjes die we voor ze planden... nee dus... geef ze een stok een steen en een rivier en ze zijn een hele dag blij).
Doe als je kinderen doen: meteen on line gaan. Desnoods in korte broek met hemd, niemand die het ziet.

Wij bleven achter en deden de normale Nederlandse dingen.
Probeerde werk te vergaren en dagelijks naar de postbus te gaan. Een beetje heen en weer bellen om voeten aan de grond te krijgen. Ik haalde een lekkere dikke klus binnen en was daar blij om, zomerse loomheid. 't is heel nuttig en het bootje lonkte elke dag. Soms blogde ik een stukkie en constateerde dat het aantal mensen dat dat las afnam.
Stukkies niet leuk genoeg?
Nee, iedereen was weg en zat met `ijn eigen pak karnemelk te socializen op een camping.

Ik ben blij dat vrienden en andere followers een geweldige tijd hadden en weer terug komen. Long live modern media, long live rainy days...
Ik hoop vooral dat het aantal lezers van mijn blog nu weer stevig gaat stijgen.
Haak in en lees mij...
De laatste dagen was 't abonimabel.
(een klein traantje wegpinkend)